Ben şimdi bir mevsimim, ve adım sonbahar; sonbaharda bir parkta yalnız bir kanepeyim.
Ağaçken ne güzeldim kuşlarım vardı ve yuva yaparlardı dallarıma.
Çocuklar gençler çevremde koşuşur, köşe kapmaca oynarlardı
Yağmur yağınca insanlar çevreme sığınırlardı.Şimdi parka gelenler dolaşıp en yeni en parlak yıpranmamış kanepeleri seçiyorlar ve ilişmiyorlar hiç yanıma.
Kimseler beni beğenmiyor, çünkü boyalarım yer yer dökülmüş yıpranmış!
Ne çok sırlarım var, nelerin tanığıyım kimseler bilmez
Keşke eskisi gibi ağaç ya da dağ başına dikilmiş yeşil bir çam fidanı olsaydım. Birike birike bir gün orman olabilirdik.
Aslında parkta olmam da çok iyi; ya bir hastahane koridorunda olsam, içim kararırdı. İnleyen,sızlayan hastaları gördükçe çok üzülürdüm.
Burada çocuk cıvıltıları kuş cıvıltılarına karışıyor. Satıcılar baloncular; uçan, patlayan balonlar hele de bu mevsimde rengarenk, kızıl yeşil sarı yapraklar.
Çam kokuları halime şükretmeliyim. Bir istasyon garında da olabilirdim ki kavuşanlar ayrılanlar ağlayanlar; yani onlarla az mı üzülürdüm sanki!
Havada insanları birbirine bağlayan gizil bir şeyler var. Sarılıp kucaklaşıyorlar, yabancılar bile birbirleriyle selamlaşıyor.
Bu gün bayram, çocuklar rengarenk giysileriyle büyükler çocuklarıyla olmaktan mutlu! ben de bir işe yarayıp bayramlarını kutluyayım bari!
Mutlu bayramlar, herkes haline şükretsin derim; derin çok derin yaralarımız var kime dokunsan bin ahh işitirsin. O yüzden bu bayram günü karamsar olmadan hadi birbirimize nicelerine diyerek iyi bayramlar dileyelim!

Yüksel Nimet Apel

15:16 itibariyle

25/Eylül/2015/Cuma/Bodrum