Gelecekmişsin bayrama..Unuttuğumu sanmıştım seni.Oysa verdiğim savaş sadece hatırlamamak adına imiş.Yarın buradasın.Aynı merdivenlerden çıkacağız , kapımın önünden geçeceksin,balkona çıkınca aynı manzarayı seyredeceğiz.Ben yine beni görmeyen gözlerine bakabilmek için kim bilir neler saçmalayacağım.Yine de hep ayrı düşeceğiz.Sanırım doğanın kanunu bu: Ne kadar istersen o kadar uzaktır sana.
Belki eskisi gibi atmıyor ya da sızlamıyor kalbim sana karşı.Lakin bekliyorum içten içe seni.Kolay değil zira ilklerini unutabilmek.İlk defa sevdalı olmuştum,sevdam olmuştun.İlk kez kalbim sızladı.Elimi kalbime koymadan varlığını hissettim kalbimin.Az şey mi?
Uzun zamandır ağrımadı içim.Hissizleştim ziyadesiyle.İçten bir kahkaha atmadım aylardır.Aylar oldu o Pazar kahvaltılarının heyecanını hissetmeyeli.Sen gittikten sonra hiçbir filme ağlamadım.İnanmak istemedim aşk denen o eleme.Çıksın hayatımdan istedim .Çıkardım da zaten. Sahi neydi AŞK?
Mesela mevsimleri günlere sığdırmak mıydı aşk?O kör umuda her şeyinle tutunup kainata kafa tutmak mıydı?Ya da dur aklın faşistliğine karşı kalbin direnişi miydi yoksa?Kalbe düşen ateşin yavaş yavaş yayılarak cayır cayır yaktığı bir bedenden mi ibaretti acaba aşk?
Ah çıkmamış aşk hayatımdan.İçimde ki yaranın acısı , sol yanımın ağrısından olsa gerek.Hem ne mümkün seni unutabilmek?