Hiç tanımadığınız birisine özlem duyabilir misiniz?

Sadece fotoğraflarından tanıdığınız birisine... işte benim özlemim de öylesine...
Birkaç siyah beyaz fotoğraf, insanın geçmişten birine özlemini giderecek bir kaç anı...


Babaannemi hiç tanıma şansım olmadı sadece o eski fotoğraflardan görüp sevdim,tanımak istedim.
Saadet’miş adı henüz otuzdokuzundaymış öldüğünde depremde...Üç erkek evlat dünyaya getirmiş
ama hep bir kız çocuğu özlemi çekmiş anlatıldığına göre.

İlk torunu yani ablam dünyaya geldiğinde sevinçten havalara uçmuş adeta.Yavrumun yavrusu,
can kızım diye severmiş hep.Hep dediğimde hepi topu oniki gün sadece...

Dediğim gibi babaannem depremde göçük altında kalarak hayatını kaybetmiş, ama şükürler olsun
ki loğusa olan annem ve on iki günlük olan ablam sağ çıkarılmış göçük altından.O dönemde babam
askerde imiş kötü haberi alır almaz memlekete gelmek istemiş. Komutanından izin istemiş ama vermemiş.

Babam dizlerinin üzerinde sinmiş bir köşede ağlarken, başka bir komutanı yanına yaklaşıp
neden ağladığını sormuş oda vaziyeti anlatmış. Sağ olsun o merhametli komutanı sayesinde gelebilmiş
memlekete.Bu hikayeyi kim bilir kaç kez dinledim her defasında yüreğim burkularak...

Neyse...Bilmiyorum ölüm şeklimi, yoksa yaşının genç olması mı beni etkileyen hep bir özlemdir
babaannem içimde.Kuzenlerimle birlikte dört kız , üç erkek torunu var babaannemin hiçbirimizi
tanımadığı .Sararmış ta olsa bir kaç fotoğrafından tanıdığımız için sanki birazcıkta olsa şanslıyız biz.

Bilmem okuma fırsatınız oldu mu? Değerli şair- yazar Meral Demir’in "Babaannem derdi ki"
diye başlayan tüm şiirlerini okuyup, her defasında doyumsuz haz duymuşumdur.

Babaanne özlemini içimde en derinden hissederek...