Bir iz var gözlerinde görüyorum. Yabancı bakışlar değmiş onlara o kadar belli ki hala silememiş rüzgâr… Ve görüyorum sende ki değişikliği sen değilsin beni tanımıyorsun ne kadar çok sevdiğimi unutmuşsun sen. Hayır, bu sen değilsin gamzelerin eskiden sadece gülmek için değil ağlamak içinde doğardı yüzüne ve hem gülmeyi hem ağlamayı birbirimizle paylaşırdık. Evet, evet bu sen değilsin olamazsın tanıyamıyorum seni demeyeceğim çünkü seni gerçekten de tanıyorum. Bir sinir harbiyle yapacaklarını bilen beni, kendimi de tanıyorum.
Aslında bakarsan iz bırakılan tek şey gözlerin de değil yüreğinde iz var senin benden başka…
Söz vermiştim oysa ve bendeki bütün izleri silmiştim geçmişten kalan. Görüyorum ki şimdi farklı bir andasın beşinci mevsimdesin biliyorum.
Zamandan, mekândan bağımsız anlatsana kendin bile bilmeden, anlamdan bir insanı kendine bağlamak nasıl bir şey? Benimde anlatacaklarım var elbet, belki bir gün sen sorarsın ben anlatırım.
Mesela neden dersin niye ben. Bende derim ki çünkü gözlerin var gülünce kutupları ısıtan, ağlayınca güneşi ıslatan. Seni sana anlatırım mesela gamzelerinin çıkmasının bana verdiği mutluluğu anlatırım. Ama ben kendimi anlatamam sana sevgilim çünkü sen bana kendimi unutturanımsın…