Kelimeler dolu içimde. Ama konuşamıyorum, anlatamıyorum, hoş kendim de pek anladığım yok ya işte hadi neyse. Bilmiyorum, sıkıntı ne, yıllarca mutsuz olmamın nedeni ya da nedenleri ne diye yıllarca düşündüm, bazen bulmaya çok yaklaştım, ya da ben öyle sandım, bilemiyorum. Kesin olan bir şey varsa mutsuzluğumun temelinde yatan asıl nedeni hissetmiş olmama rağmen bir türlü tanıyamamam, anlayamamam. Hissediyorum, ama kelimelerle tarif edemiyorum, kafamda bir şekle oturtamıyorum, sadece hissediyorum, ama ifade edemiyorum işte.

Bazen kendimi dünyaya insanlara çok yabancı hissediyorum. Bazen sanki hiç bilmediğim bir gezegene düşmüş gibi hissediyorum. Öyle hissettiğim anlarda bana herşey, herkes tuhaf ve ilginç geliyor. Olaylara, insanlara, ilişkilere çok farklı bakıyorum. Herşeyi çok farklı düşünüyorum. O zaman çok sıradışı bir dünyanın içinde olduğumu anlıyorum. Dinler, kültürler, örf ve adetler o kadar sıradışı geliyorki bazen hepsini çok saçma buluyorum. Bunların sanki insanlar gerçeği görmesin diye insanların gözlerine bağlanmış bir tülbent ya da bez parçası ya da her hangi bir şey olduğunu hissediyorum. O zaman sanki çok büyük bir sırrı keşfetmişim gibi oluyor. Önyargıların, korku ve güvensizliğin ortadan kalması halinde dünyanın cennetten bir farkı kalmayacağını düşünüyorum. İnsanların gereksiz yere bir birlerine ve kendilerine yaşattıkları acıları net bir şekilde görmeye başlıyorum. Bu benim için müthiş bir keşif oluyor. Sonra yüreğim sızlıyor, gerçeği haykırmak istiyorum, bana kimse inanmaz diye vazgeçiyorum. O an çaresizliğe düşüyorum, sonra düşünüyorum "Yapabileceğim bir şeyler olmalı" ama bulamıyorum. Sonra görmezden geliyor, bu durum hiç yokmuş gibi hayatıma devam ediyorum, insanlar arasına ben de karışıyor ve onlar gibi davranıyorum.

DURAN ATİK