Bir kuş sanıyoruz kendimizi
Enginlik müptelası
Bir bulut celladı
Düşünmüyoruz
Kuşlar vurulunca kanatlarından
Nereye gizlerler cıvıltısını

Ne bugünkü seni yarına hatırlatabilirsin
Ne de yarınki seni bugüne hazırlayabilirsin

Varlığınızdan, bir başka varlığın
haberdar olmasını istiyorsanız
yüreğinizdeki sevginin yanında
ufacık bir zaman dilimini paylaşın.

Kendimi bulduğum an seni kaybedeceğimi biliyorum
Yüreğimin ıssızlığında kalmam bundandır

Yanımızdakiyle aklımızdaki bir olsaydı
Zamanı hükümsüz kılar
Yüklemsiz cümlelerde
Tatlandırırdık sevdayı

Âşıksan,
Ne tende ara kendini ne de bedende
Bundan sonra O hüküm sürecek yüreğinde
Sen ise hüküm giyeceksin gözlerinde

Gönlümün bildiklerinden iyi ki dilimin haberi yok

İnsani değerleri taşımak
Sadece benzerlikleri değil
Zıtlıkları da kabullenmektir

Konuştuklarımız anlaşılamazken,
Sustuklarımızın duyulmasını beklemek nafile

Seni seviyorsam
Beni bana hatırlattığın içindir

Sadece yoldaş olmak yeterli değil, bazen yol olmak da gerek.

Kalabalıklar içinde var olmuşun neye yarar,
Kendi içinde yok olduktan sonra

Kendimi bulduğum an
Seni kaybedeceğimi biliyorum
Yüreğimin ıssızlığında kalmam bundandır

Yalnızlık, acının simgesidir ve ıstırabın gölgesidir.
Kendini tekrar etme riskini göze alanların seçimidir.

Çok geç keşfettik Kendimizi,
İlk keşfimiz aşkımızdı çünkü.
Zamansız mekânsız bir akşamüstü, ayaküstü uğrayıvermişti yüreğimizin en mahrem yerine.
Bir ömrü ele geçirdiğinde anladık bizdeki ömrünün kısalığını, Bize sunulmuş sevinçlerin bizden çalındığını,
Çok geç anladık.

Yârin insafına bırakmasaydık uysal gülüşlerimizi, ihbar etmeseydik kendimizi, belki de bu hayatı temize çekmeye gücümüz olacaktı.

Cebimiz gönlümüze uymasa da, dilimizi uyduralım. Sakınmayalım gönlümüzdekini gönüllü vermekten.

Aşk, “yaşarken öldüm” denilen hastalığın ilk teşhisidir

Aşk, ecelsiz ölüme giden yolda
Can çekişme süresidir

Aşk gelirken, yanında mutluluğunu değil yalnızlığını getirir, onu da giderken bırakıp gider.

Ölüme severiz
Ve öldüresiye kadar da uğraşırız

Hiç bu kadar yakın olmamıştı aşk
Gözlerindeki ışığı gördüğüm güne kadar
VE
Hiç bu kadar yakın olmamıştı ölüm
Gözlerimdeki ışığı söndürdüğün güne kadar

Kullandığın kelimelere verdiğin gücü
Yüreğine de ver ki
Konuşurken dilin tereddüt etmesin

Konuşmak dinlemesini bilenlerin hakkıdır

Kaybolan umutlarımın tercümanıydı
Riyakâr bakışların
Bu yüzden savunamadı seni
Yüreğimdeki avukatın

Ben seni severken sevdim kendimi
Yanındayken kim olduğumdan emindim çünkü…

Bin gönlün sevdasını taşırım yürekte
Leyla olmak değil
Mecnun bulmak mesele

Sevmek var ya sevmek;
Kıtlıktan çıkarcasına olmalı
Dürüstlüğe taparcasına olmalı
Tanrı ‘yı içinde duyarcasına olmalı

İnanma sakın masumluğuna aşkın
Ne denge tutar ne de ayar
Gözü baka baka kendini körden sayar

Âşıksan,
Ne tende ara kendini ne de bedende
Bundan sonra o hüküm sürecek yüreğinde
Sen ise hüküm giyeceksin onun gözlerinde

Dünyadaki en büyük iyilik umut vermek,
En büyük kötülükse,
Verdiğin umutları umursamadan çekip gitmek.

Söz marifet değil manası yoksa
Esrarı hikmeti özden gelmeli
Muhabbet kurdurur ustası çoksa
Bir bina ki harcı gizden gelmeli

Kaçtığın yere bir gün geri döndüysen
dönen sen değil insanlığındır

Bir zamanlar bize hayat kaynağı olan o gözlerin
Bir gün ölüm sunacağını bilseydik yine sever miydik acaba

Yaşam, yanlışlarımızın telafisi için harcadığımız zamandır

Sen hayatın ne getireceğini bilmezsin ama o sana vereceğini bilir

Bize gerçekleri unutturan tek şey yalanlarımızdır

Yarına yüzüm olsun diyorsan bugünün hakkını ver

Bugünün telaşından yarının sevincini yaşayamıyoruz

Sen kendine körsen bendeki ışığı nasıl göreceksin

Aşığım diye diye başımın etini yedin sonrada alıp başını gittin

“Ahde vefa” aşkta mühim ve şarttır
Yalan yeminlere minnet yasaktır
Bilemedin ey yar, bilemedin sen
Ham gönül bedene büyük azaptır

Sanma ki sevdalar kısır
Seni, sevgiden yoksun bırakan
Yüreğindeki o dağ gibi nasır

Kirpik yarası değil artık gönüllerdeki
Buruşuk bir mendil gibi
Taşınan aşkların
İşi bitti mi?
Kim bilir
Hangi köşe başındaki çöplüktür yeri

“Al gülüm ver gülün”
Dünyasında
Eski dostlukları boşuna arama
Süstür onlar şimdi dudaklarda

Nasıl boşsa hevesi bu dünyanın
Değeri bilinmez sevgiyi arayanın
Mutluluğun en büyüğü kendini tanıyanın

Ne acı ki ölümü hayatın kollarında karşılıyoruz

Bin gönlün sevdasını taşırız yürekte
Leyla olmak değil
Mecnun bulmak tüm mesele


yurdagül özay