Yangın yeri gördüm ben…


Zalim alevlerin yalayıp yuttuğu ağaçlar, çiçekler, yeşillikler gördüm. Bakmaya doyamayacağınız güzellikteki rengarenk doğayı, simsiyah bir mateme bürünmüş, islerin arasında ağlarken gördüm. Bulutların bile gördüklerine dayanmayıp artlarına bile bakmadan kaçıp uzaklarda yaş döktüğünü gördüm. Kara günde verdikleri karara şaştım kaldım epey. Hatta güneşin bile doğmadığını gördüm bir süre. Hatta ben bile doğmadım kalan umudumun son kırıntılarını ufuk çizgisine süre süre.


Sonra – kaç ömür geçti bilmem – tan yeri ağardı. Gördüm. Güneş yükseldi. Yüreğimin parmak uçlarında yükseldim. Bulutlar gölge oldu kamaşan ruhuma. Şaştım. Ve ağladılar vefasızlıklarına. Ağladım. Ben ağladıkça çiçekler açtı. Ben ağladıkça fidanlar göverdi. Ben ağladıkça kelebekler uçuştu yek ahenk. Ben ağladıkça siyahlar yeşile döndü. - Yeşili sevmem ben. Ama ne güzel durur doğada. Doğa değilim ki ben. -


Çiçekler açtıkça gönlüm açıldı. Fidanlar büyüdükçe gönlüm göverdi. Kelebekler uçuştukça kalbim uçuştu aşka. Ve siyahlar döndükçe yeşile, yeşili sevdim tüm renklerden başka başka.


Maviye ‘’umut’’ derdim ya hep
Şimdiyse yeşil mavim oldu
Umut kızar mı acep!..


.



.