’’Ne çok bakış açısı,ne çok yanı var doğruların.Güncel yaşamda bu çeşitlilik bitmez tükenmez acıların kaynağı,sanatta yaratma sonsuzluğunun.Sanata tutkuyla bağlılığı acılardan kaçmak için,bilinçli bilinçsiz sığınmaydı biraz da.’’Böyle diyordu V.Türkali tek kişilik ölüm romanında..Suçlular mırıldanır,masumlar bağırır.Doldurdu tabancasını.Koydu yanına.Artık ,kim gelirse vurası vardı.Yüzüne yüzüne vurası vardı.Nasılsa mevsimlerden yazdı.Herkesin pek bir eğlenmeye hevesi vardı.Su tabancasıyla vurulmak da kimseyi bozmazdı..Herkes öldürür sevdiğini..Su tabancasıyla öldürmek belki de en masumuydu.Kimseyi bozmazdı.Öte yandan sadece iki su tabancası bazen tüm sorunları çözebilirdi iki zıt kişi arasında.Komik bir şey gibiydi.Mesela adam karısına kızdı,çekse su tabancasını.Kadın da görse.Olmadı –geçmedi öfkeler-rus ruletine girseler su tabancalarıyla..İnsanlar,bir diğerine öfkelendiklerinde,birey olduklarını anımsadıkları anda,bununla başa çıkamıyorlarsa,keşke birbirlerini su tabancasıyla vursa.Sadece çocuklar kendi oyunlarını kurma hakkına sahiptirler ve bunu da en doğal karşılarlar.Biraz daha büyüyünce,oyunda bir piyon olmak da var.Kendimizi ciddiye aldığımız kadar ciddi görünüyoruz da,keşke biraz kabuğumuzu kırsak.Özgür kelebekler olsak,zaman geçip giderken ve yaş aldık diye yaşlanmayı yanılmsamak derdimiz olmasa.Bir bilgelik getirse bize bir sonraki gün.Büyüsek ve büyüdüğümüz için mutlu olsak.Öğrensek ve öğrenmek yeni bir şeyler katsa bize,dünden yarına..Hep bu günkü ben olmasak.Hangi tepeye tırmandıysak,yorulduğumuz o nokta Kaf dağımız olmasa..En azından Lunaparkta eğlenmeye gelen asık suratlara,gülen aynalar gibi baksak.Güldürmek için illa da çok akıllı olmak gerekmiyor ki..RC