İnsan kendini az çok tanır. kendinde gördüğü ve anlam veremediği gerçekler vardır. Bulunduğu durumun çok saçma olduğunu bile bile kendine söyler , evet ta kendisiyim der.

Umuttan bahsediyorum. Her an hayatımızın her yerinde ; şiirlerde... şarkılarda... Bazen ay ışığında tanık oluruz bu duyguya. Ama işin biraz daha gerçekçi boyutu vardır ’O’ senin yanında yoktur. Kokusunu zerre kadar alamıyorsundur. Hep o kırılmışlıklar gelir aklına. Haykırmak istersin acını Yüzüne yüzüne bağırmak istersin. Aklın karma karışık , cevabı bilinmeyen sorularla doludur. Hepsini bağıra bağıra ; harflere , kelimelere, cümlelere bastırarak, inleyerek sormak istersin. Yada böyle ikinci bir seçenek olarak kalemi kağıdı önüne alır sessizce yazarsın.
Gün doğar. Belki bir kaç saat sonra onu görebileceğini biliyorsundur. Evden çıktığınla onu görünceye kadar ki geçen süreçte evvelki gece yaşadıkların gibi kötü düşünceler geçer aklından. Sonra birden karşında belirir. Beyin boşluğa düşer ve öylece kalırsın. O karşında sana bakmıyor olsa bile o anda tek derdin nereye baktığıdır. Bir kaç dakika önce kendinin ne düşündüğünü bile anlamayacak düşüncelerdeyken şimdi ’’Aaa göz kırpıyor ve aynı anda rüzgarda uçan saçını düzeltmeye çalışıyor’’ diyiverirsin. Hayranlıkla izlersin.

Aşk bu kadar saf bir şeydir işte.
Aşk dediğin şey bu durumun nedenini açıklayamadığındır.
Aşk dediğin şey en güçlü insanın, duygularına en hakim insanın bile ilk paragrafı yaşamasında bir sakınca görmemesidir.