Bekleme salonunda otururken,her şey film şeridi gibi gözlerimin önünden geçti.
Yaşam ne kadar haksız ve acımasız davranmıştı bana..Ne kadar güçlü olmaya çalıştımsa,bir o kadar zorları aşmak beni bekliyordu.En ufak şeylerle mutluluk duyuyor,elde ettiklerim ise mutsuzluk veriyordu.
En zor anımda,hani şu hepimizin ilkokul yıllarında okuduğu’’Pollyanna’’hikayesini hatırlayıp olmazları olur yaptım.Canlı cansız her şeyi,en önemli varlık olan insanları hep çok sevdim.Kötülerin bile sevilecek bir yönünü buldum.
Gönlümün sevdiği kişiyi bulmak ise bir hayli zamanımı aldı.O duygu tarif edilemez.Sadakatsizlik,yalancılık,belki sevgisi bile yalandı diye düşünürken!..
Doktorun seslenmesiyle kendime geldim.Her şey çok çabuk olup bitmişti.Doktorun söylediklerinden sonra kendimi zor dışarıya attım.Deli gibi koşuyordum.Yağan yağmurla birlikte gözyaşlarım birbirine karışmıştı,ilk defa sanki doğa benden yana olmuştu;oda benimle birlikte ağlıyordu.
Daha çok gençtim.Geç kaldığım şeylerin ucundan bile yakalayamamıştım.
’’Tanrım neden?Neden ben?’’
Artık zaman bulamadığım ’’ZAMAN’’için bile zamanım yoktu.
Sevgi dilenilmez,hissedilir.
Aşk ısmarlanmaz,sevgi kiralanmaz...Bu saatten sonra S E V S E N ne yazar..
Geride kaldı tüm yaşananlar.