Mahşer borusu öttüğü vakit,yüzyıllar bir araya geldi.Geçmiş ve gelecek firkatten kurtulup da vuslata eriştiler.Kimileri tanış oldu yüzyıllar farkına rağmen;ziyaret edenler ve ziyaret edilenler...Selamımızı vermiştik sizlere,ruhunuzu yad etmiştik.Gözlerimiz birbirini görmemişti fakat ruhlarımız birbirine değmişti hani.Evet,aşinayız birbirimize ne mutlu ki.Esselamünaleyküm.

Bir iç deniz özelliğine sahip olan Van gölünün sessiz sakin,kendinden emin,mağrur duruşuyla yolculuk yaptıktan sonra Akdamar adasındaki kiliseye gelişimiz;tarihin duvağını usulca aralamak gibiydi.Tamara adında zavallı bir maşukun aşkı yüreğimize bir parça temas ettikten sonra,kendimize dönerek her şeyi bir anda unutup fotoğraf çekinme şölenine iştirak ettik.
Van dediğimiz bu ketum eyalet bizi kolumuzdan tutmuş;tarihin her bir odasına götürüyor ve ecdadımızı unutmamak icap ettiğini bizlere nasihat ediyordu.
Van...Kalbi kırık,bir parça haşin,sadık bir karakterdi kendince...Ruhu sadeydi,hassastı lakin metanetliydi...
Bitlis’in Ahlat yöresine gelince...Binlerce Selçuklu zatının fani elbisesini içine atmış,bağrında kucakladığı bunca yükü "Asıl" sahibine teslim etmek için usulca bekliyordu.Hepsine binlerce kez selam olsun!..Biz Zat-ı Alilerini unutmadık.Onlar da bize mahşer günü şefaatte bulunmayı lütfetsinler inşallah...

Yolculuğu doğal ve güzel kılan yalnızca tarihin efsunkar kokusu olamazdı elbette.Gezi arkadaşlarım ile birlikte müşterek olduğumuz seyir ve fotoğraf benzeri iştigaller;bunun yanında söyleşimiz,kahkahalarımız ve samimiyetimiz gezimizi zenginleştiriyor,güzelleştiriyor,renklendiriyordu...Seyahat hemşirelerime müteşekkir olduğumu belirtmek ister;bir dahaki gezi prgramında buluşmayı arzu ettiğimi beyan ederim...
Sağlıcakla...
Selametle...
Memnuniyetle...