İnsanoğlu önceleri kendisi için üretmeye başladı.
İnsanoğlu ürettiğinden büyük bir payı güvenliği için ayırmak zorunda kaldı.
Güvenliğe ayrılan pay tanrılara, güçlülere, ağalara-tekfurlara gitti.

İnsanoğlu toplu yaşam alanlarında birikmeye başlayınca üretimde görev bölümü başladı.
Üretip takas etmek, üretip satmak, siparişe göre üretmek, yevmiye karşılığı üretmek vs. gibi aşamalardan sonra üretim hayatın ana dinamosu haline geldi.
Güdüler hep toplumun yani insanların gereksinimlerinin karşılanması, daha iyi yaşayabilmesi yönündeydi.
Doğal olan bu, yani gereksinimlerin karşılanması. Ne lazımsa onu üretmek.

Ya şimdi..?
Doğal olmayan, sapık bir üretim düzenine evrildi dünyamız.
Küreselleşme (Globalizm) bu sapıklığın son aşaması gibi görünüyor.
Önce kapitalist x sosyalist diye ikiye ayrıldı dünyamız.
Sosyalist; klasik üretimi yani insanların gerçek ihtiyacı olanın üretilmesi gerektiğini savunuyordu.
Kapitalist; üretene özgürlük veriyor; "çok üret, ne-nasıl üretirsen üret, yeter ki kazan ve kazancından yönetimin payını ver" diyordu.
İki tip üretim de kendi ahlakını, kendi kurallarını oluşturdu ve daha üstün olduğunu savundu tam bir yüz yıl boyunca.

Biri temel ihtiyaçları karşılarken, diğeri yeni yeni ihtiyaçlar uyduruyordu.
Biri dünyayı, geleceği koruma uğruna durağanlaştı, diğeri rekabet, yarış, yenilik, değişiklik, dinamizm telaşesiyle hırçınlaştı. İnsani değerlerden yani doğallıktan uzaklaştı. Hızla dünyamızı tüketmeye başladı.

Böyle açmazlara düşüldüğünde birilerinin güçlü çıkışları DİN olarak temel buluyordu toplumlarda. Çünkü bilinen-görünen gerçeğe-doğru ahlaka ulaşılamaz oluyordu artık.

Gerekeni gerektiği kadar üretmek-tüketmek, sosyalist aklı.
Daha çok kazanmak için üretmek ve ürettiğini zorla (pazarlama sırları ile) satmak, kapitalist aklı.

Ortak akıl devreye girerek doğru olana insanlığı yönlendirmediği sürece dünyamız rampada freni patlamış bir kamyon gibidir.