Yalnız yaşıyordu uzun zamandır.Yalnızlığı kanıksamıştı artık. Hiç yakınmıyordu böyle olmaktan…
Hatta çoğu zaman mutlu hissediyordu kendini. Kimse yok,dert,tasa, endişe de yoktu hayatında. Ne kadar uzak durursa o kadar iyiydi insanlardan…
Bir kuşu vardı. Mavi kanatlı,kahverengi gözlü. Adını umut koymuştu. Onu severken umutlarını, hayallerini seviyordu aslında. Kanatlarını uzun uzun okşar ‘’umudum’’derdi ona. Yüreğinin derinliklerinden dökülürdü bu sözcük dudaklarına…
Sallanan sandalyesine oturdu. Tam karşısında duran sarkaçlı saate dikti gözlerini. Zaman orada sabitlendi. Akrep ve yelkovan durdu.Kulağında uzaklardan gelen bir ‘’tik tak’’ sesi vardı sadece.Gözleri ufka bakar gibi sonsuzluğa daldı.
Neden böyle olmuştu?..... Düşünüyordu. Beynin derinliklerinde yankılandı soru: Neden?
Zaman içinde geçmişe yolculuk başlamıştı düşüncelerinde. Cevap, suratına inen bir tokat gibi kendine gelmesini sağladı. ‘’Korku’’ dedi fısıldayarak…
Korkuları taşımıştı onu içinde bulunduğu duruma. Oysa bir zamanlar kalbi ne kadar da çok sevgiyle dolup taşıyordu. Dünyada var olan her şey canlı veya cansız fark etmiyordu seviyordu. Her biri bir yaşama sevinci bir umut kaynağıydı onun için. Şimdi ise doğa ve içinde barındırdıklarını hala seviyordu. Farklı olan neydi?....İNSANLAR.
İnsanlardan uzaklaştırmıştı kendini. En çok insanı sevmişti geçmişte. O kalbine sığmayan mucizeyi insanlara göstermiş, onlara vermişti. Ama her defasında insan; kırmış, incitmiş hatta paramparça etmişti o eşsiz duyguyu…
Doğadaki vahşi hayvanlar bile yapmıyorlardı birbirlerine bunu.
Korkmuştu… çok korkmuştu.
Kalbinin tüm kapılarına kilit vurarak, insanlar için olan yeri boşaltmıştı yıllar önce. Hiç kimse olmayı seçmişti bin bir kahır ve keder içinde. Hiç kimse olmuştu işte! Yalnızlığın denizinde yelkensiz bir kayıktı kimsesizliğiyle….

.