Okuduğu kitabın arasından bir soru işareti çıkarıp en son yediği cümlenin zihninde bıraktığı artığı özenle temizleyip tekrar kitabın arasına sıkıştırıverdi. Oldukça uzun bir romandı bu. Başroldeki kendisine benziyordu. Issız ve kimliksiz. Adını bile doğuramamıştı henüz. Sahi kaç kişi kendi adını doğuruyor ve kendi oluyordu ki. Yıllar önce bir kadınla tanışmıştı. Kadın önce kendi adını doğurup, ardından adını terkedip gitmişti. Yalnız bir K idi artık o. Kimliksiz ve bomboş. Ne hoş. Ben de bazen kendi ıssızlığımda yer bulmak, hatta ev sahibi olmak istiyordum. Yıllarımı verirdim bunun için. Kaç taksit yaparlarsa artık.

Evvela sıkı bir temizlik yapmak gerekir diye düşündü. Doğduğundan beri bildiği ona dayatılan mecburen inanmak zorunda hissettiği herşeyden kurtulmak. Zihni bomboş yapıp tamamen özgürleşmek. Gözlerini kapadı, hiçbirşey bilmediği o ana döndü.

İlk yaradılış anına. Tertemiz bir su damlası. Berrak, akışkan ve saf. Hiçbirşey olmak zorunluluğundan çıkmak. Olmamak.. önce adını doğurmak. Sonra adından sıyrılmak..
Çok uzaktan bir çocuğun sesi duyuldu. Bir şarkı mırıldanıyordu.

"Haydi sen şimdi doğa kok, çiçek büyü.
Martıyı öp, kucakla toprağı.
Saç üzerine okyanus uykusu
Gömül tanrıya yoğrul yeni baştan
Gün yine doğar güneş ısıtır böceği
Sen bir damla su ol
Pak bir ananın ak göğsünde büyü..."




Berrin Nilgün Kılıç
Ahirzamanmeleği
7 mart