"Aşıklar kibirli olur" demiş şair. Sevdiklerini fethedilmiş bir kale gibi görmeye kalkışırlar.
Her sözlerine her eylemlerine “Eyvallah!” demelerini beklerler. Vazgeçilmez olduklarına inanırlar. Ve en gerekli olduğu anlarda bile yüz yüze gelmeyi reddederler. Hiç bir bahane göstermeksizin üstelik.
Delilikten öte bir tavır sergilerler. Yere göğe sığdıramadıkları akıl ve zekalarının tutsağı olacaklarına emindirler çünkü. Sayısız beceri yetenek ve olağanüstü donanımın en başarılı adamı olduklarına inançları sonsuzdur.

"Böyle adama
Yaklaşmaz hiçbir güzellik
Doğduğu günden beri kalbinde bir delik,
Almak için bütün sızıları içine."
Der Oğuz Atay.

Uzaktan severler.
Ne bir elin sıcaklığını. Ne bir dudağın usulca kıvrılışını. Ne bir sesin billur dökülüşünü. Ne bir bakışın gökyüzünde süzülüşünü ve ne bir kalbin ritmini tanımazlar işte bu yüzden onlar.
İncitmemek kırmamak acıtmamak ve hep aşık kalmak için uzaktan severler.
Ve;
Sevmenin en güzel şeklinin bu olduğu aldtamacasına aldanır giderler…