Bir mezar başında birikiyor tüm bilmişliklerim, anılarım ve hayatın gerçekleri. Doğmak gibi ölmekte hayatın bir parçası olduğunu mezar taşına dokunupta ellerimiz buz kesince hatırlamak ne acı.

Oysa her adımda ölümü hatırlatacak bir şey çıkmıyor mu karşımıza? Aldığımız nefesi geri verirken şükretmemiz bir gün kalbimizin duracağını bildiğimizden değil miydi?

Aslında yağan yağmur, esen rüzgar, doğayı bir tepeden seyretmek gerek. Bazen huzur kalabalıkta duymadığımız ufak tefek seslerde saklıdır bilemedik.. Denemedikçe susmayı hiç...

Burası tam da yeriydi tüm suskunluklar da bileceğin duyacağın kendi vicdanının sesinin yeriydi düşünmenin belkide. Tüm geçmişine ağladığının tek noktasıydı soğuk ve her yer.

Toprak olsa da tüm çıplaklığıyla uzak sandığımız burnumuzun dibindeki gerçekti. Ve şimdi sus, düşün içindeki sese kulak ver, değer miydi yaşadığın ve yaşattığın tüm acılar mutlu olmak varken şu kısa zamanda mutsuzluğa çıkan her yolda, yürümeye değer miydi...


29.01.2015


Rasim Yılmaz