Gözlerine bir şiir yazamamanın hüzünlü bekleyişindeyim bu sabah ’da.
Beklemenin ibadeti sarmış bir kere bedenimi,
Ne yana bağırsam sesim bana geri dönüyor çarparak yalnızlığıma.
Sana sensizliği anlatamayacak kadar sağır, kör ve dilsiz oluşumu örtmüyor acılarım biliyorum,
Biraz daha zamana sığınıyorum işte…
Yetmeyen ne, aksine eksilen, çoğalan gitmelere karsı sessiz kalmama neden olan duyguları kim anlar ki?
Sen bu şiirin cümlelerinde kendini bulamıyorsan,
Kim anlatabilir ki seni bana, sende yoksan ve bunu kendimi cezalandırmak için asmışsam boynuma bir suç gibi…
Bu gün seni taşıyan bir duyguyla doğan güneşi karşılıyorum işte, inat ederek yaşama, şubat soğuğunu nefes nefese duyarken tenimde, bir sigara ateşinden medet umuyorum, gel de gör bunu dercesine, sessizce yatağımda…
Bildiğin bir şarkıyı kısık sesle ezberletirken umuduma, yüreğimi tırmalıyor sokaktan yükselen bütün sesler,


En çokta buna takıyorum kafamı ya, nerde yitirdim ben seni?
Kaybetmeyi seven haylaz çocuklar gibi bildiğim bir oyunun ortasında alıp bütün oyuncaklarımla kaybolan sen değil miydin yoksa?
Hiç biri değiştiremiyor yine de sensiz oluşumu.
Hiç biri biraz olsun teselli vermiyor bana,
Günahlarımın bir bedeli olarak mahkûm oluşumu anlamlandıran bir gidiş sanki senden uzak ta oluşum.
Sarsarak benliğimi, depremlerle enkaz altında bıraktığın kalbime gerçekten soruyorum senin sorularını,
Belki de sana yazmayı seviyor parmaklarım, adını yazmayı, sensiz geçen bir güne daha anlam katmayı, belki de sessizliğe uzanacak bir yazının daha sonuna nokta koymayı. Ya da, ya da sadece bir umutla uyandığımda bir haber almayı, yoksa onca hırpalarken kendimi oturup yazamazdım sana,
Günahlarımdan uzak tutmayı isterken seni, katamazdım bu mısraların arasına o güzel gözlerini…
Unutmalı insan, eğer sevgiyi biliyorsa, sevmeyi biliyorsa unutmayı vazgeçmeyi de bilmeli...
Hani bir mutluluk dileğinde en çok kendini öldürür ya insan, bir veda da en çok kendi susar ya, adı yoksa anlam kazanamıyorsa eğer, susmalı ya insan, sanki tüm ömrüm boyunca susmuşçasına aç oluşum bundandır haykırmaya…

Saatler uzun bir günün başlangıcında, bir duygu sağanağında ıslandım yine bu sabah, sana gelmemeye söz veren bütün susuşlarımı astım gecenin kıyısına.
Sana geldim.
İbadet denilen beklemeyi göz kapaklarımın yorgunluğunda karanlığa bıraktım, sessiz bir gecenin sonunda beynimdeki bütün fırtınaların sesini dindirip, sana ait olan bütün duyguları da alarak yanıma,
Sana geldim… sen nerdesin ?