Babalık müessesesini babamdan öğrenmek nasip olmadı maalesef. Ben 3 yaşına basmadan rahmetli olmuş. Bana da babasının oğlu olamadan, çocuklarının babası olmak düştü. Erken yaşta baba olunca da kızlarımla beraber büyüdük. Onlara nasıl davranmam gerektiğini, okuduğum çeşitli kitaplardan öğrendim. Yaşanan önemli bir durumda baba olarak alacağım tavrın, kırılma noktası olacağı bilinciyle çok dikkatli olmaya çalıştım. Çevresine duyarlı, kendi ayakları üzerinde durabilen, fikri hür vicdanı hür bireyler olmaları için bütün gayretimi sarf ettim. Şiddet, dayak vb. asla söz konusu olmadığı gibi aklımdan da geçmedi. Belki zaman zaman sesimi yükseltmişimdir, o kadar. Her zaman onların kararlarına saygı duydum, duyuyorum. Bu gün benimle her konuda tartışabilen ama içten gelen sevgi ve saygıya dayalı bir ilişkimiz var kızlarımla.
Hepsine yorum yazmasam da yazdıklarınızı sürekli, büyük bir keyifle okuyorum. Çocukluk ve ergenlik dönemini o kadar güzel anlatıyorsunuz ki, tarif edemiyorum. Yazı baştan sona kucaklıyor insanı. Hiç tanımasa da okuyucu sizi kendine yakın hissediyor. Başka gönüllerde böyle güzel anlamlara dönüşebilmek herkesin harcı değil. Bence bunun sebebi, kimseye üstten bakmadan, bir mesaj vermek için kendinizi zorlamadan her şeyi olduğu gibi anlatıyorsunuz. Böylece her okuyan kendi birikimince, kendi yorumunu çıkarabiliyor. Bu konuda sizi biraz da kıskanıyorum.
Bu arada babanızın da kendince doğru yaptığına inandığını düşünüyorum. Muhtemelen o da babasından öyle görmüş olmalı. Yoksa size olan sevgisi konusunda şüphe yoktur sanırım. O dönemin şartlarında sizin geleceğinizden endişe ile böyle bir davranışın en doğrusu olduğunu düşünmüş olmalı.