11.02.2014
Sevgili ablacım;
Okumaya geçtim artık, seviniyorum her şeyi okuyabiliyorum. ablalarımı çok sinir ediyorum bu yüzden benden gizleyemiyorlar yazdıklarını ya ondan. iki harfi yan yana getirirken kendimi okuduğumu hissettim. Garip bir duyguymuş. Mektup yazmayı da öğretti öğretmenim.Yazmak internette daha kolay da zamanım yoktu. Yazı yazmak güzel de dersler çok oyun oynayamıyorum bile. Günlük de tutuyorum artık, öğretmen gizlice okuyor. Allahtan gizli okuyor. yoksa Egeyi anlattığım bir bölüm vardı rezil olmuştum. Birde tuttuğum takımdan, bahsettiğim bir yer… öğretmenimle aynı takımı tutuyormuşuz. Oda Galatasaraylıymış ayy! bir gururlandım. Büyükler bizi dinleyince ve de aynı şeyi düşündüğünü görünce büyüyorsun.Ne bileyim kollarımdan bacaklarımdan çekilmişim gibi hissettim. Biraz canım acıdı. Büyümek aslında iyi bir şey midir, kötü müdür bilemedim? Ruj sürünce güzel oluyor büyümek istiyorum o sadece. Konuşmalarımdan büyümüş küçülmüş diyorlar. Sezgin abi de “senin içine büyük insan kaçmış” diyor. He he! kaçmış gülüyorum.
Biliyor musun, ben babaannem varken de şarkı söylerdim ama söylediğim şarkı bana hiç acıklı gelmezdi. Fakat şimdi her şarkımda ağlamak istiyorum.Ölmeseydi her şey güzel olurdu sanki. Bütün insanlar yaşar ve ölürmüş, sınıf arkadaşım Nehir öyle dedi. Ev de yalnız kalmazdım eskiden o vardı bilirdim korkmazdım.Asıl o korkardı ölmekten yanından ayrılmazdım o yüzden. Bazen yemeğini ben yedirirdim. Suyunu getirirdim. Yastığını düzeltirdim. Küçük anneymişim gibi hissettirirdi bana. Birlikte çizgi film izlerdik. Resim yapardık yani ben yapardım o izlerdi. Beni dinlerdi sohbet ederdik. Kızdırırdım bazen inat yapardım istediği şeyi getirmezdim buna çok sinirlenirdi. Ama güvenirdim ona o bana küsmezdi. Bırakıp da gitmezdi ve gitti işte. Yeri bomboştu. bizleri de bu boşluğa mahküm etti sanki inat yaptı… aklınca en keskin inadıydı.Şimdi, herkes işe gidince ben tek başıma kalıyorum o zaman anlıyorum. Artık dönmeyeceğini. keşke halen yaşıyor olsaydı.benim öğrenci olduğumu görsün isterdim.
Abla, babaannemin öldüğü günü hiç unutmadım. Herkes ağlıyordu. Nedime nene, türkü söyler gibi ağlıyordu. Ben de çok kızıyordum onlara. “yaa bunlar beni verem etmiş” diye. Oysa her canlı doğar ve ölür dimi abla? Bir ara kendimi banyoya kapattım.Ellerimle de kulaklarımı… şarkı söylemeye başladım bağıra bağıra ama kimse duymadı.Sonra,Sılagil geldi götürdü beni. Orada bol bol bağırarak oynadık. Susmama da izin verilmiyordu saten. Gece de orda kaldım. Sabah eve döndüm ev boştu.Biraz sonra annemler de geldiler ağlamış herkes. Bir tek o yoktu. Sormadım, anladım ama ses çıkarmadım.Bana kimse anlatmamıştı onun babamın annesi olduğunu halalarımın ve amcamın, kendim öğrenmiştim. Herkesin annesi vardı öyleyse oda onların ...

Öğretmenim biraz sinirli bir tip. Niye böyle biri bilmiyorum? Annem öğrencisine bağırırken görmüş onu. O yüzden kızgın ona. Kadını bir türlü sevemedi. Haklı da ben de sevmiyorum ve eminim bir çok öğrenci de… Cadı gibi saçaklı saçlarını yüzüne döküyor da öyle geçiyor karşımıza. Uyuz kadın. Bir kere bana dedi ki “sen bu sene derslerini yapmakta bu kadar zorlanıyorsun seneye derslerin daha da ağırlaşacak o zaman ne yapacaksın?”
“Bilmiyorum” diye bağırdım içimden. söylemeye cesaretim yoktu. Ben bunu duydum ya, daha ders yapmakta gelmiyor içimden. Ablalarıma dedim “dersler seneye daha ağır olacakmış nasıl yapacağım ben?” üzülmeme mi bana yardım edeceklerini söylediler.Buna pek inanmadım ama neyse.

Annem , beni anlıyormuş gibi davranıyor da hiç sanmıyorum. Geçenler de yaşadık bir nevresim kargaşası. Okula gitmek için hazırlanıyordum gözüm yatağın üstündeki yorganlara takıldı. Annem kendi yorganını yüzlemiş, renkli renkli güllü dallı benimki orda öylece duruyor. Kendimi önemsiz hissettim birden. Yerimden kalktım. Yorganı çekiştire çekiştire yüzünü çıkardım, çok ağırdı ama çıkarabildim… istedim ki bana hissettirdiğini anlasın. Okuldan gelir gelmez, işaret parmağını bana doğru sallayıp “niye böyle bir şey yaptın. “ diye sordu. Cevap vermedim. Yan yan baktı.Ben de gözlerimi yana devirdim geçtim. Bunu niye bana soruyor ki. Sonradan dayanamadım dedim “anne böyle daha güzel benimkide böyle” arkasını dönüp güldü her zaman ki gibi. Beni şımartmak istemediğini düşündüm.
Canım ablacım, geçen gün sinemaya gittik. Sılagil de geldi. Ben çok güldüm, eğlendim de onun morali bozuktu galiba. Yüzü hiç gülmüyordu. Sordum. “neyin var”, dedim. Söylemedi. Arkada bir çocuk oturuyordu. Öyle bir sesli gülüyordu ki filmi izlerken habire dönüp dönüp arkama baktım. Yanında ki adamda hiçbir şey demiyor, sinir oldum.
Ablacım, mektubumu bitiriyorum burada görüşürüz yukarı geleceğim. Kendine iyi bak. Hoşça kal.
EZEL

Not: Ablacım seni çok seviyorum ama Beşiktaşlı olamam biliyorsun annem de Galatasaraylı.

Evgin Atalay