Hiç böylesine üşümemiştim hiç hem de.

Hiç solmamıştı çiçeklerim bir günde.

Hiç bu kadar hiçliğe vakıf olmamıştım.

Hiç olduğumu hiç bu kadar içten duyumsamamıştım…

Öncesinde ne talep ettimse bir adım kala nail oldum tüm o istediklerime. Bir adım kala sahiplendim, nasiplendim bilemezken uçup gideceğini. Hayali avuturdu öncesinde ama acısı kaybetmenin hayaliyle yetinmekten çok daha ıstırap verici.

Sahip olamazken bir umut beslersiniz kavuşmak adına. İhtimali dahi serinletir de kaybı yakar yıkar ortalığı. Hele ki tadını aldıktan sonra geride kalan o belirsizlik ve hayal kırıklığı an gelir esir alır sizi.

Var iken yok olmaktır tam anlamıyla. Hiçliğe karışırken o varlık üzünçlerin merkezidir nasıl da merkezinize yerleştirmişken. Derken denge kaybolur. İbre bozulur nihayetinde bin bir sitemle dolarsınız bile bile günaha girdiğinizi. Ulaşılmaz iken ulaşmak ve tekrar uzaklaşmak. Dokunamazken tutup ellerinizle ve avuçlarınızdan kayıp gitmesine bizzat tanık olmak. Kokusu uzaklardan gelirken içinize çekmek o kokuyu ve solup giden… Merkez Efendi’nin nakşettiği gibi:’’Her şey zaten dengede ve ahenkte, canım efendim. Her şey zaten merkezinde.’’ Ya paralel seyreden o derin kırık…

‘’Ya hep ya hiç’’sözü ne kadar büyük bir söz. Sen de benimsin ya değilsin. Benimsen eğer hiç mesele yok her şey yolunda demektir. Ama benim değilsen hiçbir şey yok demektir.( Franz Kafka)

Telaffuz edilen sevgi nasıl da meşakkatli bir o kadar durağan karşı tarafın gözüyle gelin bir de kalbe sorun nasıl devindiğini, nasıl büyüdüğünü ve nasıl kırıldığını. Şiddeti yıkıcı artçıları her daim sarsan kalan enkazı dahi.

Güçsüz addedilen yalnız bir beden mi yoksa onca kalabalığın arasında yalnız ve güçlü bir ruh mu…

Görünen ve nakşedilmiş zafiyet mi görünmeyen ve her daim duyumsanan İlahi Güç mü…

Derken tüm yetileriniz sizi uyarıyor aslında tüm görüntünün bir yanılsamadan ibaret olduğuna dair.

Bir arayış örselenmeye rağmen anlamını yitirmeyen anlam olmak adına anlamsızlığın kıyısında.

Naif bir dokunuş anlatmanın mümkün olmadığı beşeri bir zaruretten çok farklı, güce odaklı güçsüzlüğün nazarında neye tekabül ettiği zihinsel olarak anlamanın tarifsiz kılındığı bilinen ifade ve imgelerle.

Derine indirgersek bir şeyden çok hiçlik ile donatılmışız. Evrenin dahi büyük yüzdesi hiçlikten diğer bir deyişle karanlık enerjiden müteşekkil. Atom parçacıklarında dahi inanılmaz derecede boş yer bulunuyor.

Var ile yok arası nice yolculuk hayalini kurduğumuz sonsuza uzanırken evren ve aslında gerçek olan tek varlık yüreğimizin enginlerinde ve zihnimizin derinliklerinde, aldığımız her nefeste, attığımız her adımda bizi hiç iken yoktan var eden. Ya şimdi var mıyız? Varsak nasıl karışacağız yokluğa. Yoksak gerçek olan nedir…

Duygu ve düşünceler soyuta indirgenmiş ve somut hiçbir olasılık da yok ispat edecek. Sadece varsayımlar, ihtimaller ve sayısız seçenek somuta uzanan ama gözle görülmeyen, elle tutulamayan.

Nedir tesadüfî ya da fuzuli olan? Hiçbir şey tabii ki zira her şey ve her insan bir amaca hizmet etmekte. Varlığımızın kanıtı, hiçliğin yadsınamaz mecalsizliği ve erdiğimiz, kavuştuğumuz tüm o istemler ya da hayali solmayan bir çiçek gibi ruhumuzu süsleyen.

Teselli bilmez, ihmal edilmiş belki de kanıksanmaktan çok öte inkârın ıssızlığında depreşirken hüzün hiçliğin arzında yadsınamaz ve biteviye. Ne de olsa çok çetin bir sınav yanlış yapma şansının dahi olmadığı yok olmamak adına sessizliğe odaklı ve dermansız hiçliğe uzanan yolda hiç var olmamışçasına boşluk dağlarken ve sitemler şimşek hızıyla yararken, yaralarken, ötelerken… Derken hiçliğe kurdum saati uyanmamak adına.