Ayıptır söylemesi, boyunlara dayanamam. İnsan vücudunun en içerideki parçasıdır boyun. Bir çok kişi için o bir köprüdür siz deyin bedenle baş arasında, yanındaki desin kalple beyin. Benim içinse boyun bedenin merkezidir; başlı başına bir amaçtır yakınlaşılması gereken. Boyuna bir ufak darbe… Ne düşüncelerin anlamı kalır, ne de hislerin. Sıcaktır boyun, altındaki göğüslerden sıcaktır. Bir tek dudaklar yarışır onunla ısı konusunda. Yarışır da hilebazdır dudaklar. Aslında basit bir yarıktır; sırf kırmızı renkten ilgi toplarlar. Halbuki dudaklardan kesinlikle daha güzel kokan boyun böyle ucuz numaralara başvurmaz. Renginin ne olduğuna bakmaz, uzunluğa ve şekilli olmaya önem verir.

Bazılarının boyunları yoktur. Kafaları omuzlarının üstünde yükselmez; onun yerine aralarında oturur. Böyleleriyle işim olmaz. Bana kalsa onları insandan bile saymayıp, zaman harcamayacağım ama karşısınıza ister istemez çıkıyorlar. Çıkınca da, çaresiz, muhattap oluyorsunuz.

Siz siz olun, sakın boyunları öven birine enselerden bahsetmeyin. Ense sevmenin kesinlikle boyun sevmekle ilişkisi yoktur. Hatta meraklıları bile fiziken farklıdır. Enseviciler iri yarı ve kalın yapılı olurlar. Ruhi incelikleri olsa bile bu fiziki kalınlıklarını örtemez. Boyun onlar için ensenin arkasıdır ve mümkünse göz önünde bulunmamalıdır. Yazıcılarla turacılar bile daha yakındır ensecilerle boyuncular karşılaştırıldığında.

Lakin hayat size her zaman istediğinizi vermiyor. Kendinize ideal bir dünya çiziyorsunuz ama daha ilk günden o dünya çöp yığınını boyluyor. Bana da aynen böyle oldu. Büyük sözler söyledim: "Ben boyuncuyum; boyun kısaysa olmasın daha iyi" diye. Bana ince belleri, kolları, bacakları, hatta enseleri gösterenlere dudak büktüm: "Boyuna erişemediğinizden mi onlarla ilgileniyorsunuz?" diye. Ama gün geldi, tükürdüklerimi yaladım. Hem de ne yalama!

İlk seferi yağlı, kirli saçları olan bir adamdı. Üzerinde lekeler olan cüppesinin altından heybetli göbeğinin hatları seçiliyordu. Gözleri korku doluydu. Yalvarıyordu sanırım ama söylediklerini anlamıyordum. Onunla fazla zaman kaybetmedim. Boynuna bakmayan fırsat bulamadan yağlı saçlarının üzerine indim. Saçlar direnemedi: Çekilebilenler kenara çekildi, diğerleri ikiye ayrıldı. Bir anda kepekli kafa derisiyle karşı karşıya kaldım. O da fazla bir varlık gösteremedi: Yarıldı. Durabildiğim nokta kafatasının iki parmak altı oldu. Tekrar temiz havaya çıktığımda üzerimden kanlar ve beyin parçaları akıyordu. Halimi gören sahibim Bödvar sevinç çığlığı attı:

"Ulan Gardarr! Ne balta yapmışsın; helal olsun!"







Mısır’daki Ebu Simbel tapınağındaki devasa II Ramses heykelinin üzerinde M.Ö. 6 yüzyıldan kalma, paralı Grek ve Karyalı askerlerin kazıdığı grafitiler vardır. Onlardan özellikle birine selam olsun:

Bunu Amoibichos oğlu Archon ile Hiçkimsenin oğlu Balta yazdı.