Geçen gün haberlerde, İstanbul’un Eyüp İlçesi, Ağaçlı Köyü İlkokulu’nu izledim. Birleştirilmiş dört sınıf bir arada, 17 öğrenci, bir öğretmen tarafından okutuluyormuş.

Öğrenci ve veliler, eğitim öğretimin kötü olduğunu, müstakil sınıflarda ders yapılmasının daha iyi olacağını vurguladılar.

Yıllar önce yurdumuzun her yerinde, bir öğretmenli beş sınıf bir arada birleştirilmiş sınıflı okullarımız vardı. 1990 lı yıllardan itibaren “taşımalı eğitim” modeli ile bu köylerimiz belli merkezlere taşındı. Tedrici olarak da uygulama artırıldı. Bir öğretmenli bütün köy okulları kapanma noktasına gelmişti.

Bu uygulama bazı çevrelerce; “köylerde bayrak göndere çekilmiyor”, “İstiklal Marşı okunmuyor”, “uzak mesafelere öğrencilerin gidip gelmesi pahalı, tehlikeli ve beslenme açısından uygun değil” gibi gerekçelerle eleştirildi.

Sonradan, uygulama yumuşatılarak, bazı köy okulları birleştirilmiş eğitim uygulamasına yeniden açıldı. Şu anda az da olsa, hala birleştirilmiş bir öğretmenli okullarımız mevcut.

Bir gün 35 km. uzaklıkta benzer okullardan birine rehberlik için gitmiştik. Bayan öğretmenimiz, beş sınıfı tek başına bir derslikte okutuyordu. Derslikte araç gereç olarak hiçbir şey asılı değildi. Müfettiş grubu olarak eleştirdiğimizde, hüzünlendi.

Ağlamaklı bir sesle; “efendim duvarlara çivi çakamadım, keseri parmağıma vurdum kan doldu, lojmanın penceresine demir parmaklık yapılması için muhtardan yardım istedim, aldırmadı: Eşim Şırnak’ ta er öğretmen, her gece penceremi taşlıyorlar, korkuyorum, huzursuz ve mutsuzum. Keşke eleştirmeden önce halimi hatırımı bir sorsaydınız. Aylardır uykusuzum sizlerin gelmesini sabırsızlıkla bekliyordum” dedi.

Duygulanmış ve hatamızı anlamıştık. Özür dileyerek kısa zamanda sorunlarını çözeceğimizi söyledik, teselli ettik moral verdik.

Yine aynı yıllarda benzer bir okulumuza gitmiştik. Radyo, TV ve telefon çekmiyordu. Öğretmen yüksek lisanslı pırıl pırıl bir delikanlıydı. Çok hasta olduğu halde, okul kapanmasın diye ilçeye tedaviye gitmemiş, derslikte perişan halde öksürüp dururken karşılaştık. Kendisine yardımcı olarak ilçeye gönderdik.

Bir stajyer öğretmenimiz, merkeze 45 km. uzaklıktaki köy okulumuzda yalnızlığa ve koşullara dayanamayarak, iki ay sonra valizini alarak dilekçe bırakmadan çekip gitmişti. Bir daha da dönmedi.

Birleştirilmiş sınıflı köy okullarının getirisi ve götürüsü iyi hesaplanmalıdır. Bu okullarda usulüne göre ders verecek deneyimli, köyün ve birleştirilmiş sınıfın şartlarına göre yetişmiş öğretmenler görevlendirilmelidir. Bu okullarımızın daha çok rehberliğe, yardıma ihtiyaçları bulunmaktadır.

Söyleyeceğim o ki; birleştirilmiş sınıf eğitimi, ülkemizin şartları nedeniyle, azalsa da, her zaman olacaktır. Ancak, dört sınıf bir arada eğitim-öğretim; bilgi, deneyim, sabır, hoş görü, azim vb. gibi özellikler istemektedir.

Şimdiki fakültelerin bu esaslara uygun öğretmen yetiştirdiklerini söylemek oldukça zor sanıyorum. MEB, daha gerçekçi önlemler almalı, bu okullarımız göz ardı edilmemelidir.

Varlığımızın teminatı “çocuklarımız” ve bir ülkenin kaderi olan “eğitim öğretim” asla ihmale gelmez.

Sevgiyle kalın…