4
Yorum
4
Beğeni
0,0
Puan
957
Okunma
Payına aldığın her susku tenimizde açılan yeni bir yaranın kan revan yalnızlığını süslüyor şimdi...Bilmeden kanattıkların bıraktı avuçlarımıza bu tuzlu sonbaharı. Bakışı eskimiş bir kentten kustuk birbirimizi içimize unuttun mu... En çok bilmediklerimiz ve söylemediklerimiz can yakar dedikçe ben , sen suskunluk mabedine sığınanlara güvendin. Unutulmuş anların kutsallığını andıkça sancıdı sol yanımız...Sen yüzünü vurdumduymazlıklara döndükçe ben daha çok sancıdım.Yalnızlık yanımdı...Sol yanım...Ben en çok sen varken yalnızdım. Ve en çok sen yokken kanardım...anladım zamanla..kanamak katlanılırdı bir nebze ,kelimelerle sarılırdı....Ama yalnızlık kadar can yakmazdı...
Cevap Yaz