Hiç bu kadar hislendiğimi ve üzüldüğümü hatırlamıyorum.
Hiçbir şey insandan daha önemli değil.
Daha kutsal değil
Daha aziz değil.
Her şeyin bol olduğu bir demde hiçbir şeyi olmayanları görünce boğazımda bir yutkunma hissediyorum, kalbimde bir sızı, beynimde bir çaresizlik oluşuyor.

Daha zengin değiliz, elindeki ekmeği paylaşan insandan.
Daha şık değiliz atkısını, beresini ve eldivenini paylaşan bir çocuktan.
Daha tok değiliz cebindeki harçlığıyla bir fakirhaneye ekmek olan yürekten.
Sıcacık evinizde, sıcacık yemekler ve içecekler içinde, anne ve babanızın dizleri dibinde el bebek gül bebek yaşıyorsunuz.
Varsa biraz huzurunuz şükredin Allah’a...
Varsa birazcık mutluluğunuz...
Birazcık neşeniz...
Sağlığınız iyiyse eğer...
Varsa başınızı sokacağınız bir eviniz şükredin Allah’a.
Kaloriferiniz varsa ve yanıyorsa...
Sobanız varsa ve sobanızı yakmak için odun ve kömürünüz varsa...
Yerde halınız ya da kiliminiz varsa...
Pencerenizi kapatacak perdeniz varsa...
Ocağınızı yaktığınız tüpünüz doluysa...
Tencereye koyacak makarnanız varsa ve o yemeğe konacak yağınız bulunuyorsa evinizde...
O yemeğe atacağınız tuzunuz ve o yemeğin üzerine içeceğiniz bir bardak çayınız varsa...
Binlerce kez şükredin Allah’a...

"Hocam çocuğuma öğle yemeği verin, okula aç geliyor!" diyen anaya kulak kesiliyorum.Midem kazınıyor cevap üzerine. Aç kalıyorum.
- Abla bu çocuğun paltosu yok mu? diye sorduğum annenin çaresiz cevabı içime oturuyor:
- Babası daha aylığını alamadı hocam!
Üşümeye başlıyor içim.
Zemheri oluyor dışım.

Dışarı çıktığınızda giyeceğiniz sağlam bir çorabınız varsa ve giyeceğiniz ayakkabınız...Şükredin Allah’a...
Okula, karda ayazda, güneşte yazda servisle geliyorsanız şükredin Allah’a...
Servis parası ödeyemeyecek durumda olanı karda ayazda güneşte yazda tabana kuvvet diyeni düşünün.
Kahvaltınız hazırsa ve öğle yemeğiniz için harçlığınız tamsa kahvaltı yapamayacak ve öğle yemeği yiyemeyecek halde olanı hayal edin.

Yazılıların sizden daha önemli olmadığını biliyorum.
Karnınız açken, eliniz üşürken, aklınız yoklukla savaşıyorken bütün bunlara rağmen gözlerinizde pırıl pırıl bir nazar varken ve kalbiniz sevgiyle doluyken...
Hiçbir şeyin sizden daha önemli olmadığını biliyorum.
Asıl ve en önemli dersimizin insan olduğunu öğrenmemiz ve öğretmemiz gerekiyor.
Vicdanen, kalben ve aklen kendimizi donatmamız gerekiyor.

Bugün içime oturan bir kare oluştu yardımları dağıtırken.
Halı ve kilimsiz bir yer...Betondan bir zemin... Perdesiz bir pencere...İçerisi dışarıdan soğuk bir ev...Ve umut dolu gözler...
Umut olamadıktan sonra o gözlere...
Çok üzgünüm.
Yazamıyorum daha.