Sessizliğe ihtiyacın var belki de iyileşmek için. Susmak, konuşmadan öylece oturmak gibi bir şey değil sadece, kast ettiğim… Çok kalabalık bir yerde, onca gürültünün içinde kaybolmamaktan söz ediyorum ben, görünmez bir alan açmandan kendine. Varsın ayağına bassın birileri kalabalık yüzünden, görünürde minicik bir boşluk bile olmasın… Bu kendine özerk bir bölge yaratmanı engellemez ki! Sıcacık bir yerden seyretmeni dünyayı, kendi odandaymış gibi sıcacık hissetmeni…


Ama bir odan yoksa evinde ya da odan olmasa da kendini gerçekten ait hissettiğin bir yerin, ufacık da olsa bir köşen; kalbini ısıtabileceğin bir yuva olamamışsa yani içinde yaşadığın o ev; kendinle kalmak ısıtmaya yetmez olur seni, kalabalıktakinden de beter bir kayboluşa sürüklenirsin.


Sessizlikte sana güzel şeyler fısıldayacak biri yoktur içinde. Çünkü “her zamanki sen” her şeyinle en içerilerine kadar sana nüfuz etmiştir. Sen sadece aynada gördüğün o gölgesindir artık. İçinde kendine ait sıcacık bir köşesi olan, dışarının soğuğundan sık sık oraya kaçıp orada iyice ısınmış olarak, üşümekten görmeye fırsat bulamadığı her şeyi yeniden görerek iyisiyle kötüsüyle hayatın ona sunduklarına "doğru tepkiler" veren birinin yansımasından çok farklıdır aynada gördüğün… Ruhu yoktur çünkü.


Daha doğrusu bir ruh vardır var olmasına da, olması gereken yerde değil… Sahi nerededir o? Neden ürkmüş, nerelere kaçmıştır kim bilir?! Haklı olsa da olmasa da bu kaçışında, sonuçta çekip gitmiştir ardında koca bir boşluğu da bırakarak. Annesiz bir çocuğun okşayışsız kalışlarına mahkûm ederek seni... Küskün, yalnız bir çocuğun onulmaz öfkesi doldurur ruhunun yerini alan o koca boşluğu. Artık yalnız kaldığında, içindeki kendine ait o köşeden konuşan bir sen yoktur dışarıdaki senle… En küçük bir fısıltı bile yoktur.


O zaman sen fısıldamalısın içine, güzel şeyler. İçin seni değil, sen onu iyileştirmelisin. Okşamalısın tatlı tatlı, içindeki o küskün çocuğun saçlarını. Onu terk edip giden anneyi geri çağırmalısın evine… Ki yalnız kaldığında kulak verebileceğin fısıltılar olabilsin içinde. Ruhun yine senle konuşmaya başlayabilsin…