aslında çok şey söylenebilir. boş bir levha olarak doğup boş bir levha olarak ölüm bunlardan biri. bu felsefik tez tamamen doğru mudur yoksa kısmen mi doğrudur tam bilemeyiz. ama üzünçün her an karşımıza çıkabildiği çok daha kesinlik taşıyan ifadedir. öykünüzde dikkat çeken şey insanın kim olursa olsun hüzün karşısında mağduriyeti, çok güzel yedirmişsiniz öyküye. ben bunu hep düşündüm ve bu konuda hayli şiir yazmaya çalıştım .çok özür dileyerek

Hazandı, ölü bir el yakamdan koptu
Yapay bir hududu ağlayarak geçtim
Çekindiğiniz bütün kapıları çaldım
Yasak pencerelere uzandım, sadece loş ışıklardı
Eski bir öfkeyle hangi cana bilensem
Hüzünlü bir şarkı göğsümü yıkardı
Aynalardı yüzlerinde beni yansıtan
Darağacına sürülen mücrimlerin
Kalpleri ki ibretlik, terazilerde öğrendim
Katil ve maktul aynı hüzne denk geliyordu

bu çok büyük bir gerçek olarak birçok eserde mutlaka işlenmeli bence. tebrik ederim