Seninle olmak....
Bilmiyorum nasıl olurdu...
Düşündüm de demin...
Sensizlik bile yeterince sarhoş ederken beni,
Ya seninle olsam ne olurdu...?
Hep bu soruyu sordum kendime...
Belkide ben en çok sensizliği sevdim...Bu da mutlu etti ya beni...Ya seninle olsaydım...
’Ya seninle olsaydım’ diyorum hala....Seninle olmayı bir türlü tarif edemiyorum...
Acaba diyorum..Güneş yine aynı yerden doğar mıydı,gecelerde yine ay ve yıldızlar parlar mıydı...
Kıyamet mi kopardı yoksa cennet mi bize gelirdi...ya da kalbim mi dururdu o an...
Yok yok,ben seninle olmayı tarif edemiyorum...Hatta sensizliği öyle çok seviyorum ki, seni görmek bile istemiyorum...Öyle bir aşk verdin ki bana, onu kaybetme ihtimallerini yok etmek istiyorum...
Gözüm görmesin seni...neredesin ne yapıyorsun yada kiminlesin hiç bilmek istemiyorum...Seni hep, beni sevdiğin gibi bilmek hatırlamak istiyorum...Ya öyle ayrıldık ya zaten...Ve hala vede sonsuza kadar seni sevdiğimi bileceğim gibi, seninde beni aynı sevdiğini bileceğim...İşte bu yüzden sana yazmıyorum da..Ama sen, sana her yazdığımda, aradan aylar da geçse, hala dünkü sıcaklıkda bana cevap veriyorsun ya..İşte bu bana geri kalan ömrümde yetecek kadar bir enerji veriyor...Hani bir ihtimal belki karşına başka biri çıkar da, bana elveda dersin diye, hep son olsun diye yazıyorum sana...

Seninle olmak var ya.....
Belki bir yangının içinde kalmak, belki cennette gül toplamak birlikte...Ama ben hiç hayal etmedim ki...
Nasıl tarif edeyim,gözlerinde sabaha kaldığım o gecelerde, başka bir şey düşünmedim ki..Hepsi bu dedim, bu kadar bana yeter dedim, başka bir şey istemedim ki...Şimdi sana sarılmayı nasıl tarif edebilirim ki...Ne kadar sıcaksın beni yakar mısın, yada sen mi yanarsın...Ben seninle hiç olmadım ki..Bilemem ki teninin sıcaklığını..Bilemem ki hangi gül kokusu var koynunda, seni koynuma almadım ki...

Seninle olmak...
Hiç düşünmedim ki..aklım neredeydi...?

Sefer Keskin