Çıkmazlar içindeyim, sürekli değişiyor duygularım, ortada hiçbir geçerli neden yokken ölümüne acı çekebiliyorum, durduk yerde ağlamak geliyor içimden, saatlerce ağlamak istiyorum. Bazen de hiçbir şeye karşı hiçbir şey hissetmiyorum, öyle anlarda midem bulanıyo, boğulacak gibi oluyorum, hiçbir şey yapmak istemiyorum, hiçbir şey yapmamayı da istemiyorum, kitleniyor ve infilak edecek gibi oluyorum…
Mutsuzum, kronik mutsuzluk var, zaman zaman mutsuzluğum dayanma sınırlarımı zorluyor, o zaman ben neden mutsuzum diyorum, kendimi dünyanın matematik dahilerinin bile çözemediği matematik problemlerine benzer bir problemle karşı karşıya buluyorum. Ya da çözüm çok basit te ben göremiyormuşum gibi geliyor, bazen de yapmam gerekenin net ve basit bir adım atmaktan ibaret olduğu ve buna cesaret edip o adımı atarsam büyük bir uçurumdan aşağı yuvarlanacağım hissi geliyor, midem bulanıyor, boğulacak gibi oluyorum. Panik atak başlıyor vücudum kaskatı kesiliyor.
Bazen her şeye rest çekmek, kafama göre içimden geldiği gibi yaşamak istiyorum, kafesimden dışarı adım atmaya bir türlü cesaret edemiyorum, kendimi kitlediğim hücremde daha güvende hissediyorum, ama o zaman da yaşayamıyorum, sadece hayatı film gibi seyrederek geçiyor hayatım.
Kısaca yaşadığım hayat yaşamak istediğim hayat değil. İstemediğim hayatı istemediğim yerde, istemediğim işi yaparak yaşıyorum. İstediğim hayatı istediğim yerde istediğim işi yaparak yaşayamıyorum, buna gücüm de, cesaretim de, inancım ve umudum da yok. O halde ben niye yaşıyorum, cevaplanması zor, büyük bir muamma…

DURAN ATİK