Kendisi kutsal saydığı işine devam ediyordu ama, cunta öncesi örgütlemeye çalıştığı demiryolu işçileri dahil tüm semtli onu gördüğünde tüyleri diken diken ondan köşe bucak kaçıyordu. O, mekana, kahveye girdiğinde, semtli inadına oynadıkları oyuna yumuluyor, sanki hayatlarında oyundan başka bir şey yokmuş gibi davranıyordu.

1982’nin 17 eylülünde, sırtında kirli parkası kahveden içeri attı adımlarını Sami. Kendine yönelmiş tanıdık, tedirgin gözlere aldırmadan kapıda durdu öylece. Başını okey ıstakalarına gömmüş semtliyi süzdü. Cunta öncesinde de üstünde çalıştığı, Sirkeci istasyonunda çalışan Arnavut Tayfun’u görünce rahatladı.

*Öykümde kullandığım fotoğraf/resim bana ait değil, internetten alıntıdır.

Paylaş:

(c) Bu yazının her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir. Yazının izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.

Yazarın Önceki Yazısı Yazarın Sonraki Yazısı

Yazıyı Değerlendirin

Zeliha’nın babası Yazısına Yorum Yap

Okuduğunuz Zeliha’nın babası yazı ile ilgili düşüncelerinizi diğer okuyucular ile paylaşmak ister misiniz?

ZELİHA’NIN BABASI yazısına yorum yapabilmek için üye olmalısınız.

Üyelik Girişi Yap Üye Ol

Yorumlar

Sihirli Kalem, @sihirlikalem

14.10.2014 12:27:16

Sizin yazılarınızda en çok konuşma cümlelerindeki doğallığı seviyorum,
kurgu da ayrılmaz bir parçası tabi ki.
Beklenmeyen bir sondu fakat ne yazık ki bu tür gerçekler hep vardı ve hep olacak gibi.
Ellerinize, kaleminize sağlık.

Melek KIRICI, @melekkirici

13.10.2014 11:31:05

Merhaba, İlgiyle bir çırpıda okudum kaleminize yüreğinize sağlık. Saygılarımla..

Etkili Yorum

grafspee, @grafspee

13.10.2014 09:50:37

işte bu yüzden toplumsal sorunlarda halkı yüzde yüz suçlayamıyor insan. halk derken kendimi soyutladığımı düşünmeyin zira hepimiz dahiliz bu tanıma. halkın üzerinde darbelerle, silahlarla, tehditlerle, sürgünlerle kurulan ve dışa değil de içe yönelik tehditkâr bir devletin halkının apolitik, araştırmayan, geliştirmeyen, öğrenmeyen bir halk olması kaçınılmaz. önce Türk halkına maledilen erdemleri kaybettik, sonra yine Türk'e özgü cesareti, sonra inancı, sonra da herşeyi.

hal böyle olunca herşeye maddi olarak bakmaya başladık. dostluklara, aşklara, ölümlere ve trajedilere. ama umut hep oldu.

öykünüzde de bu halkın yaşadığı travmalar ilk ağızdan anlatılırcasına güzel aktarılmış. çözümün intiharda aranması bile herşeyi yeterince açıklıyor. elinize sağlık diyorum. her zaman ki gibi çok güzeldi.

Saynur Baysal Öztürk, @saynur-baysal-ozturk

12.10.2014 21:32:33

Güzeldi, tebrik ediyorum sizi. İnsanların korku belasına bir selâmı dahi esirgemelerini çok güzel dile getirmişsiniz. Hikâyenizde benim en hoşuma gideni bu vurgu oldu, bir de Sami'nin kendisine getirdiği özeleştiri... Hayatımızın bir kesitini anlatmışsınız gibi idi. O kadar zorlanmamış yani. Bunları olumlu manada söylüyorum.

Selâm ile.

Yahya Oğuz, @yahya-oguz

12.10.2014 18:01:21

çok duygulandım, insanın aklına direk kendi ailesi, çocukları geliyor. tebrik ederim

Kemnur, @kemnur

12.10.2014 17:51:36

10 puan verdi

Yok yav, dedirten bir final oldu. Tayfanın intiharını anlamlı kılmak için, duygulanmasındaki azabı da anlaşılır kılabilseydik.Çok değişik, ilginç bir kurguydu. O günlerin İsrail zulmü bugün de devam etmekte ve dur diyemeyenler hep intihar mı etmeli?..Geride bırakılanlar ne olacak....TEBRİKLER....

NOT:saminin değil, tayfanın kafasındakileri olacak ek cevabımdaki cümle...

kemnur tarafından 10/12/2014 11:27:13 PM zamanında düzenlenmiştir.

Kemnur

12.10.2014 23:17:52

Şimdi anladım gelişmeyi...Önce okuduğumda fark etmemiştim Saminin kafasındakileri....Evet, sanırım hayatta var bu anekdot, hiç yabancı değil...Yazımın özenli oluşu ayrı bir güzellik katmış...Tebrikler...SAYGIYLA

nitemtran

Şiirin sahibi

12.10.2014 20:39:37

Bir kez daha okudum öyküyü ve sanki istediğimi vermişim gibi...
Cümlelerin karışık olduğu haliyle mi okudunuz acaba?

nitemtran

Şiirin sahibi

12.10.2014 20:35:28

Aslında öyküyü yayınladığımda bazı karışıklıklar olmuştu . Nasıl olduysa cümlelerin yerleri karışmıştı ancak düzelttim. İlaveten öykünün önemli öğesi fotoğrafta çıkmamış. Onu da şmdi koydum.

Tabi asıl önemlisi anlatmak istediğimi iyi anlatamamışım, yoksa siz böyle bir sonuca gitmezdiniz.

Zira Sami'nin gösterdiği fotoğraflara Tayfa'nın aşırı duygusal tepkisi kanserinin son kerteye evrilmiş olmasını öğrenmesine denk gelen zamana tekabül etmesiydi. Tayfa'nın bu durumunu bilmeyen Sami ise, bu tepkiden bir ders çıkarıyor kendine. Bu ders, son zamanlarda da çok iğrendiğim bir durum. İnsanlar bu tür katliamlar olduğunda katliama nesnel tepki yerine, daha çok kendi propogandaları için kullanmaları. İşte Sami bunu farkediyor kendinde.

Tayfa'nın intiharı Filistinli çocuklara duyduğu üzüntüden değil, ailesinden irsi olarak gelen hastalığının umutsuz vaka olması ve eğer tedaviye başlasa tüm varı yoğu bitireceğini biliyor. Zira baba ve amcasında yaşamışlar bunu.

Yani geride kalanlar için kıyıyor canına. Bunu açıkça tekrarlamadım öyküde ki, pek güzel olmazdı ama yine de bu hissi daha net yaratabilirdim okurun aklında.

Teşekkürler eleştiriniz için. Bir daha gözden geçireceğim.