Dar bir patika yolla gidilirdi evimize,

Etrafımızı çevreleyen ağaçlar sarmalardı bizi,

Saklanırdık bu sayede gizli mabedimize,

Şehir kargaşasından uzakta huzurluyduk değil mi?


Kış günlerinde gelip o eşsiz doğanın sessizliğinde,

Doyasıya aşka kucak açardık el ele, göz göze,

Küçük maşıngamızın üstünde pişirirdim yemeklerimi,

Sonra kadeh kaldırırdık mutluluğumuzun şerefine.



Hep kaçardım kem gözlerden, nazardan korkarak,

Paylaşamazdım seni hiç kimseyle, kıskanırdım,

Sadece ve sadece gözlerin beni görsün isterdim,

İçimde nedenini bilmediğim kaygılar taşırdım.


Seninle gelecek için ne çok hayal kurardık değil mi?

Ben hep bir oğlumuz olsun isterdim, sana benzeyen,

Sen de kızımız olsun derdin, neşelenip gülerdik değil mi?

Hatta Çingene salıncağı kuracaktık çocuğumuza değil mi?


İlçeye kadar arabamızla gelirdik heyecan duyarak,

Osman amca karşılardı bizi at arabasıyla her zaman,

Kekemeydi, zor çıkardı kelimeler dilinden,

Ellerini kaldırır, dualar ederdi bize yakararak içten.



Nedensiz der def ederdim düşüncelerimden endişeyi,

Meğerse hiç de boş değilmiş bu korkular, şimdi anladım,

Seni benden daha çok severmiş tanrı bilemedim,

Bir hediyemiz varmış, hiç sevinemedim.


Bu gün sensizliğimin tam tamına beşinci yıl dönümü,

Gizli mabedimize Mehmet’imle geldim, seni anlattım

Aynı senin gibi gülümsedi bana, ağladım ağladım

Yine deli esti rüzgâr sevgilim, seni çok özledim...


H. Çiğdem Deniz...Çitlembik.