1983-1945 yılları arasında yaşayan Demyan Bedny dünyaca tanınan Rus şairidir. Asıl adı Yefim Pridvorov olan sanatçı, 1909 yılından beri şiir yayınlamış ve özellikle manzum hayvan masalları ile siyasal konuları işleyerek Çarlık baskısını eleştirmiştir. Üniversite öğrenimi görmüş olmasına karşın, şiirleri halktan birisi gibi yazmış ve Rus dilinin yerel ağızlarını ve deyimlerini başarılı bir biçimde kullanmıştır. İşte buna örnek olabilecek ’Benim Şiirim’
başlığını taşıyan dizeleri:

Türkü çağırıyorum işte sahici türküye benziyor mu bilmem
Savaşların frtınasında katılaştı sesim
Ya şiirim...pırıltısız...alabildiğine basit benim şiirim
Sahnede değilim
Heyecandan dili tutulmuş gösterişli hanımlar ve beyle yok karşımda
Hep ağlayan mızmız bir keman değilim
Yorgun boğuk ve öfkeli benin sesim
Lanetli bir mirası taşıyorum sırtımda
Uşaklığı sevmem
Mücadelemin sesidir şiirim
Durmaksızın çalışmanın yorgunluğu yaşıyor halkımda
Ancak onun hükmü geçerlidir hakkımda
En doğrusu en içteni yargıçlarım
Onun hayallerini yaşatıyorum sesimde
Halkımın koynunda nöbetteyim

1917 Sovyet Devrimi’nden sonra Çarlık sansüründen kurtulan Bedny, sanatını yeni kurulan iktidarın amaçlarını halka açıklamak için kullanmış ve sosyalizmin kuruluşu ve savaş konularını işleyen şiirler yazmıştır. Devrimci şiirleri Rusya’daki iç savaş yıllarında, işçiler ve köylülerce ezberlenmiş;en ıssız yerlere kadar yayılmış ve sevilmiştir. Bedny, şiirleri ile Devrim hareketinin anlaşılmasına, sevilmesine ve savunulmasına en çok yararı dokunmuş Sovyet şairlerinden biridir. Estetik ve Lirik bakımdan Sovyet şiirinin en başarılı örnekleri arasında yer almasa da, Bedny’nin şiirleri, savaşçı ve etkili bir edebiyatın örnekleri olması yönünden önemlidir. Uzun bir süre yapıt vermeyen sanatçı, İkinci Dünya Savaşı’nın patlaması üzerine dergi ve gazetelerde çeşitli şiirler yayınlamıştır.

Yazımızı şairin ’Savaşa Gitmemiz Buyruldu’ adlı o güzel şiiriyle noktalayalım:

Savaşa gitmemiz buyruldu
’Toprak için aslanlar gibi dövüşün’ diyerek
Toprak için! Ama kimin toprağı?Söylenmedi bu
-Dere beyinin toprağı olsa gerek!

Savaşa gitmemiz buyruldu
’Özgürlük adına’diyerek
Özgürlük adına! Ama kimin özgürlüğü? Söylenmedi bu
Halkın özgürlüğü olmasa gerek!

Savaşa gitmemiz buyruldu
’Bizden’ dendi ’yardım bekliyor müttefik uluslar’
Ama en önemli şey unutuldu:
Kimin cebine girecek banknotlar?

Savaş kimisi için hayatla ödenen bir fatura
Milyonluk kazançtır kimisine
Çocuklar daha ne kadar-
Katlanacağız bu ağır işkenceye?