İzlediği her filmi, okuduğu her romanı en ince mesajlarıyla hemen anlayan ya da anladığını sanan ben, onlarca kez okuduğum, yazanın ruhunun derinliklerini avuçlarımın içine kadar getirmiş bu mektubu anlamakta ne çok zorlanıyorum... Son paragraftan başlıyorum, ilkinden başlıyorum, sadece bir kısmını okuyorum, hepsini okuyorum, bir nesir, bir nazım gibi nafile okuyorum..

Yerimden kalkıp pencerenin önüne gidiyorum.. o çok sevdiğim Leyl’im gecenin gözlerinin içine baka baka soruyorum.. bu mektup cevapsız mı kalmıştır? .. Gece gözlerini kaçırıyor, gece suskun..havada asılı kalıyor sorum..

Ve mektubun çağrıştırdığını sandığım yalnızlık teması, ahret kapısında aniden beliren Bekir’in sesiyle ölüme evriliyor.. hani, ''bu kapı ahret kapısı, bu sefer de geçersen bir daha geri dönemezsin'' diyen Bekir... Ben olsam diyor, derdim ki ‘’Beni de götür’’ ..derdim ki ‘’bu ölüme yakınlığı beraber oyun gibi hissedelim’’.. ve derdim ki ’seninle, ölüme bile gözümü kırpmadan giderim’’..Sonra duralıyor, sırat köprüsünde asılı rüzgarlarla uçuşan mektuba anlamaz bakıyor, kimsenin duyamayacağı bir sesle, bu öykünün neresinde olduğunu soruyor.. mektubu zaten anlamayan ben, Bekir'in tuhaf varlığını da çözemeyip, susuyor, suskunluğu simsiyah olmuş geceye karışıp uzaklaşıyorum..