Saat çok geç olmuş ve ben hala ayaktayım nedendir bilinmez bir şekilde dışarı çıkıp karanlığın içinde kaybolmak istermişim gibi bir his var içimde kalbim sanki bende değil başka yerde atar gibi...
sanki meçhul bir kalp bendeki ciğerlerim desen sanki çalışmıyor nefes alırken hiç bu kadar zorlandığımı hatırlayamadığım günlerdeki gibi sakin ve derin derin alınan az ve öz nefes gibi her nefes alışımda yüzümde bir tebessüm oluyor bazı anılar canlanıyor ve kendime soruyorum neden bendeki bu yorgun hal neden sanki bu beden hastalıklı bedenmiş gibi çalışıyor her gece iyi uykular diyorum kendime ne fayda bir ses diyor uyuma kalk yürü at içindekileri dök sağa sola içimde kalan bir şey varmış gibi nereye boşaltayım diye sorduğumda karanlığın içinde buluyorum kendimi ama gecenin karanlığı değil bu bendeki kalbimi saran duvardan ışık geçmiyor gibi artık bilmiyorum neden artık o duvar her geçen gün yükseliyor ve o duvarlar yükseldikçe ben daha da küçülüyorum ve daha çok kapanıyorum kendime kendime sorular soruyorum neden ben mi hatalıyım diye ama ses yok içimde içimde bilmiyor neden niçini o sadece gidene yas tutuyor ve kapıyor kapılarını herkese uzaktan bir ses gelse ürküyor artık çocukken karanlıkta duyduğumu sandığımız sesler gibi ürkütüyor duvarlar içinde sessiz sakin atan kalbi ama hala güneş doğmadı doğacak elbet ama doğduğu zaman bu masum çocuk mu olacak o da dünyanın düzenine mi uyacak belki katılaşacak belki kendininde istemediği şeyler yapacak ama ben buna izin vermeyeceğim gerekirse o duvarlar daha da yükselecek o yükseldikçe ben biteceğim ama artık o masun çocuk üzülmeyecek.........