Merhaba Meselci,

Yüce Rabbimden diliyor ve istiyorum ki,
sen çok iyisin. İyi olmak eşittir SEN...

Ama ben iyi değilim, sana söyleyeyim başta.
Yani iyi olmadığımı biliyorum.
İyi olmak için çırpındığımı da biliyorum.
Bilmediğim kendime yabancılığım.
Bilmediğim kendime garipliğim.
Kendime küsmelerim gece gece artıyor.
Gecelerim artık ilham dolu değil.
Yarasalar var, kalemlerimi yiyor.
Sesler var, perdelerini karaya boyuyor evimin.
Evim artık renkli değil.
Artık ağzımı her açtığımda, duvarlar öyle korkup kendilerine,
çek-i düzen vermiyor. Onlar da anladı zayıf biri olduğumu.
Onlar da bana dair güçlü kanaatlara vardı.

Aslına bakarsan sadece duvarlar değil,
hiçkimse dinlemiyor beni.
Hiçkimse beni dinlemediği için de,
kendimi gittikçe kimsesiz hissediyorum.
Gittikçe hislerime de bir şeyler oluyor.
Hiç anlamayadığım bir şeyler oluyor bana, anlayacağın.
Anlayacağın varlığının yokluğunu şimdi çok iyi anlıyorum.


Ya Meselci, benim saplantılarım var bir de.
İçi içine düştüğüm derin kuyularım var.
Işıklarım az. Güneş bana biraz değiyor her gün.
Kalbimdeki yaz mevsimi ise tam bir saz.
Her an bir şeyler çalıyorum.
Çaldıklarımı ve aldıklarımı ben de beğenmiyorum.
Ben de alkışlamıyorum karaladığım ne varsa.
Ne varsa zaten üzeri üzerime geliyor.

Kaçsam çare değil.
Dursam daha da kötü bir halde buluyorum bedenimi.
Mutluluk uzun süre kalmıyor dünyamda.


Doğrularla kısa bir vakitte buluşabiliyorum. Sonrası gelmiyor.
Sonrası duruyor. Sonrası engellerle karşılaşıyor.
Sonrası karanlık bir tünel.
Ve ben o tünelde bile bile boğuluyorum sevgili Meselci.

Lütfen gel.
Gel ve mektup arkadaşını;
bilinmezlikten,
mutsuzluktan,
ve saat saat erimekten kurtar.

Kurtar ki kuşlar rahat uçsun.
Kurtar ki bir daha yan yana gelmeleri
çok olsun
bütün sevenlerin...

Kucak dolusu sevgimle Meselci...