Nedendir bilmiyorum ama seni çok seviyorum. Benim canıma can katan, ruhuma güzelliği tanıtan bir parçam oldun. Senin gelişinle karanlık olan kalbim deli gibi yanmaya başladı. Umuda, hayata küs olan ben her şeyle barışık olmaya başladım.
Peki ya senle olan akşamlarıma ne demeli? Erkenden odama geçer ve seninle konuşmayı beklerdim. Akşam batan güneşle, benim kalbimde ışıl ışıl yanan bir güneş doğardı. Öyle mutlu olurdum ki o anda... Tıpkı eline yeni bir oyuncak alan küçük bir çocuk gibi sevinirdim. Ve yine tıpkı o çocuk gibi bencil olurdum. Seni kimseyle paylaşmak istemezdim.
Sende de aynı sevgiyi gördüğümde sana olan bağlılığım arttı ve geriye dönüp baktığımda bunu şimdi daha iyi anlıyorum. Çünkü o zaman gözüm tamamen kapanmıştı dış dünyaya. Sadece seni görüyor, sadece seni duyuyor ve yine sadece seni hissediyordum. Aramızda binlerce kilometre vardı ve benden çok uzaktaydın. Ama ne bende ne de sende bu bir eksiklikti. Çünkü bizim sevgimiz bu mesafeden çok daha büyüktü. Biz o kadar şeyi aşmıştık ki bu bizim için bir sorun bile değildi. Zamanla bu mesafenin büyüklüğünü fark ettiğinde sevgini sorgulamaya başladın.
Daha çok genç olmamıza rağmen, o zamandan evlilik hayalleri kurmuştuk. Çocuğumuzun adı bile belirlenmişti. Ben her gece bunları düşleyerek uyurdum. Hiç bıkmazdım sürekli bunları düşünmekten. Çünkü hayali bile gerçekmiş gibi mutlu ediyordu beni. Her günün bitiminde sana biraz daha yaklaşmanın rahatlığını duyardım. Çok az kalmıştı buluşmamıza, birbirimizin olmaya... ,
Seninle konuşamadığım zamanlarda, seni kaybetmekten o kadar korkardım ki... Beni bırakıp gideceksin diye içim içimi yerdi. Ve sesini duyduğumda derin bir oh çeker, kalbime bütün bunları düşünüyor diye kızardım. Evet, gözden uzaktın; ama hiç bir zaman gönülden de ırak olmadın.

Şimdi bütün bunları düşünürken, sen dolu bir hayattan sensiz bir hayata nasıl geçtiğimi bilmiyorum. Ayrıldığımız zaman canım o kadar acıyordu ki... Gecelerce sessiz bir köşeye çekilip, ağlayarak bu acım ı bastırmaya çalışıyordum. Uzun süre ayrılığımıza alışamadım. Zaman demek ki her zaman her şeyin ilacı olmayabiliyormuş. Ve en çok ne ağır geliyor bana biliyor musun? Birbirimizi bu kadar severken, birbirimize bu kadar bağlıyken birbirimizden kopmamız. Belki de bu yüzden seni ve yaşananları çok özlüyorum.
Dilerim, hep mutlu olursun...