Bilmiyorum yalnızca tahmin ediyorum.ben size tablet tarzında hayat dersleri vermeyeceğim.ben yalnızca konuşacağım sizle.kimsenin hiç kimseyi dinlemediği bu dünyada kimsenin dinlemeyeceğini umarak kendimle konuşacağım.
sevgi bence sende yarattığı farklılıktır.eğer sen hep aynı sen kalıyorsan kusura bakma sen hiç sevmemişsin.hiç yemediğin yemekleri yiyorsan,hep önyargıyla baktığın giysileri giyiyorsan,yabancısı olduğun sokaklarda kendin gibi dolaşabiliyorsan ve nefret ettiğin bitki çayını artık içiyorsan sen gerçekten sevmişsin.
her sevgili kendinden bir iz bırakır geride.kimi acı verir kimi mutluluk kimisi de küçük bir tebessüm ama hepsinin ortak bir noktası vardır:Artık sen eski sen değilsindir.bazen kendini tanıyamazsın eğer aşık olmuşsan.peki neden her sevgi acı vermek zorunda.sanırım sevginin doğasında var.sevgi sevgisizlikle eş değerdedir.sevgiyi var eden sevgisizliktir.sevginin değeri sevgisizlik var oldukça anlam kazanacaktır.
Ben hep acı çektim sevgiden yana.belki de hep kendimi kandırdım çünkü ben en kolay kendimi kandırıyordum.Acıyı ta yüreğimde hissettiğim de bile çocukluktan kalma alışkanlığımla hayal dünyama kaçıyordum.ama geri dönüşlerim her zaman daha acı oluyordu.gerçekler kalın bir duvar gibi önüme set çekiyorlardı.çokça kendime zarar vermişimdir bu duvarlar aracılığıyla.kabullenemiyorum sindiremiyorum bu yüzden hayata hep geriden başlıyorum.her hayat sınavı bir ders veriyor.ama bir türlü mezun olamıyorum.sanırım hayatım boyunca da mezun olamayacağım belki de HAYAT BİLGİSİnden sınıfta kaldım ve bunu bir tek ben bilmiyorum .
neden bu kadar acı olmak zorunda hayat.neden bir çoban basitliğinde yaşayamıyorum.neden ben de kahvelerde ya da arkadaş geyiklerinde ömür tüketemiyorum.acaba kim daha mutlu onlar mı yoksa ben mi?
Bilmiyorum…