Her şey o yangınla başladı. Elma, işin hikâye kısmı aslında...

Kayboluyordu yüzün yanarken zürafanın sırtında tüm evren… Seni ben herhangi bir fizik ya da matematik formüllerinin sonucu bulmamıştım. Biara belleğimde bir şey lazım oldu, karıştırırken tenimin çekmecelerini çıkıverdin karşıma... Hani bir şeyi bir yere koyup da nereye koyduğunu unutur ya insan, sonra hiç olmadık anda çıkıverir karşısına ve tarifsiz bir sevinçle karışık hüzün anı yaşar ya işte öyle bir duyguyu yaşatmıştın bana…
Durdum saatlerce baktım. Dağınıktı çekmecelerin içleri aldırış etmedim. Sen de öyle güzel, öyle masum bakıyordun ki bana sanki bu güne kadar öyle bir bakış değmemişti tenime. Yoo! Sanki’si fazla oldu cümlenin, hiç değmemişti. Sonra ürkek ve titrek bir sincaba bürünen ellerim dokununca tenine, parmak uçlarımdan hipothalamusa kadar bir haz yürüdü… Belleğimi, bilincimi yitirmiş gibiydim… Sanırım bitkiselden çok kozmolojik yaşama sürükleniyordum.
Tenimin hangi çekmecesinden çıkmıştın sen…
Obsesif, desem değil…
Şizoid, desem değil…
Paranoid, desem hiç değil…
Narsistik dolaylarında dolaşan distimik… Ehhh belki…

Böyle yıldızlara dokunur, dünyanın yüzünü okşar gibi bir halim vardı. Hani kayıp gidecekmişsin de ayaklarına virgüllerden yaptığım halhallarla donatmışım. Böyle uzansam dağılacakmış yüzün de ürkütmeden usulca altına parantezleri germişim… Böyle, zürafanın sırtındaki yangına düşecek bir halin varmış da tutup çekmişim seni soru işaretlerini ters çevirip. Böyle uzun ince, kısa kalın harflerin arasında ezilecek bir hale bürünmüşsün de tutup alıvermişim seni o harflerin arasından anlatım bozukluklarıyla…

Sahi her bozukluk aslında tamir olmaya gidilen bir yol muydu? Yoksa o tenimizdeki çekmeceleri sürekli açıp kaparken bizim yarattığımız bir bozgun muydu?
Neydi ki bozukluk?
Kişinin zıt kutuplu biriyle çarpışıp ardından protonların sevişmesiyle ortaya çıkan kimyasalların tepkimesinden doğan, aşk mıydı?
Neydi? Seni çekmecelerimden çıkaran o tarifsiz olgu…

Sanırım o anlatım, o kişilik değimiz bozukluklar aslında bozukluk olmayabilirdi. Olsa olsa bu evrene alışamayan tenlerin, tinlerin olup bitene hücresel, düşsel isyanıydı… Ve ben o isyanın en önde gideni olarak tenimin çekmecelerinde bulmuştum seni. Ne iyi ettin de çıktın karşıma bak nasıl okşuyor beynimden akan nehirler seni... Tenimiz sanki alüvyon…

Kayboluyordu yüzün yavaş yavaş… Giderken yine geleceğim der gibiydin ama benim seni bulmuşken bırakmaya niyetim yoktu. Tenim, ruhum ve etraf darmadağınıktı. Ardımızdaki zürafa aslında yanmıyor, ateşi yakıyordu… Ben inadına tutunuyordum sana bildiğim tüm anlatım ve kişilik bozgunluklarıyla ama o iğne görünümündeki uyku gezinmeye başlayınca hücrelerimde daha fazla direnemiyordum. Senden önce ben kayıyordum, zamanın fayans kaplı zeminlerinden...

Kapanma vakti çok yaklaşmıştı artık tenimdeki çekmecelerin. Hadi! Aklım yerindeyken getirin kolları arkadan bağlanan gömleğimi. Yeter bu kadar aşk, çok bile bana toparlansın artık tenim… Vurun, kilidi çekmecelere ama bırakın dağınık kalsın içleri...






Sürnot:
* Salvador Dali aynı adlı tablosudur… The Burning Giraffe ( Yanan Zürafa )