Hayat diye meşalesini daima yükseltmek için tuttuğumuz bu zorlu var olma ve olabilme mücadelesinde; yıldızları sönük gökyüzünü paylaşmak zorunda kalan o kadar çok insan var ki…
Karanlık dehlizi alev dalgalarıyla yolu aydınlatan meşale belki de yakın bir gelecekte doğacak nice mutlu günlerin kulakları sağır eden habercisi… umuda kavuşmaya el-ayak olan gümüş ellerinin tesellisi ile yaşamak ve ve hiçbir emare bırakmamacasına tutunmak gönülden doğan sevgiye…
İnsan, asli gerçeğinigözlerimizi doğal güzellikleri ile büyüyen akarsu, deniz ve okyonus değil de ömür seli olduğunu elbet bir gün anlarmış…

Sermayesi mükafat ve ceza kabilinden biçilen bu seferin birer fanisi canslısı olan insanlar, tıpkı namazın hakkıyla eda edilmesi gibi yaşamanın ve doğal kalmanın da hakkını teslim etmelidir.
Doğumla kader ağı örülen ömür ağacının tadında saklı belki de mutluluk, kim bilebilir ki? Yumak yumak sarılıp, hesabı dürülen o kadar ağaçlar bedel ödemek uğruna toprağın bağrında yeniden yeşermek için buluştu.

Hayat okyanusuna serpilen kader ağının neticesinde kimi gözleri yalnızlığın sükût rengi bürürken, kimisi de hüznün ızdırabında yandı cayır cayır ve rüzgarda külleri uçuşan kül oldu. Doğumla filiz atan ömür ağacı, boy verdiği gençlik evresinde irtifa kazandı kazanmasına ama dünyanın gereği olarak her zirvelere tırnakla emek verip kazıya kazıya çıksın ve daima hızlı inişe eşlik etti.

Kalemdâr