Faust: Goethe’nin iki bölümlük dramıdır. faust efsanesinin esin verdiği en güçlü yapıttır. Yapıt iki bölümden oluşmaktaydı.Birinci bölüm Faust Bir Trajedi adını taşıyordu. yazar bu ilk bölümü 1808 yılında bastırdı.İkincisinden çok daha kolay anlaşılan bu ilk bölümde Goethe, kişisel anılarını efsanenin anlattıklarıyla bağdaştırmıştır.Goethe’nin Faust’u bilgi tutkusu ve hayattan tad alma susuzluğu içinde kendini şeytana teslim eder. Masum Margarete’yi baştan çıkarır, sonra da yüz üstü bırakır. Umutsuzluğa kapılan talihsiz kadın çocuğunu öldürür, kendisi de ölüm cezasına çarptırılır. Margarete, Faust’un kollarında can verir, tanrısal bir ses, pişmanlık duyduğu için ruhunun selamete eriştiğini bildirir. Genellikle Margarete’nin Trajedisi diye anılan bu ihtiras dramının basit bir oluntusundan ibarettir. Oyunun düğüm noktası, Faust’u hayvanlaştırabileceğini savunan, Memphistopheles ile onun salt kendi gücüyle nefis isteklerine karşı koyabileceğini savunan Tanrı arasında tutulmuş bir bahistir. Böylece Fauat, çabaladıkça batan, fakat vicdanının yöneldiği ülküye ulaşmak için çabalaması gereken bütün insanlığın örneği haline gelir. İkinci bölümde hareket noktası, her şeyden önce, bu düşüncededir. Goethe, bu ikinci bölümün ana çizgilerini, 1816’dan itibaren Şiir ve Gerçek’de verdiyse de yazılmasına 1826’da başladı ve ertesi yıl Helena, Klassic-Romantische Pantasmaporie’yi yayınladı:1828’de birinci perdenin birinci bölümünü ve İmparatorluk sarayında geçen sahneleri tamamladı. Ama Goethe ’İkinci Faust’unu gerçekte hiç bir zaman bitiremedi ve ölümünden bir kaç hafta önce 1832’de yayınlanan son biçimi üzerinde düzeltmeler yaptı.

Yepyeni bir biçimde kaleme alınan ikinci bölüm birinci bölümden apayrı bir ölçüyle işlenmiştir. İlkinde hayat, tutkular gerçeği içinde yansıtılır:İkincisinde ise, seksenine yaklaşmış, hemen hemen bütün deneyleri geçirmiş ve artık biçim üzerinde tam bir egemenlik kurmuş olan şair, gerçekten Olimpos tanrılarına vergi bir rahatlıkla kahramanını o huzur içindeki Helas dünyasına sokar, onu, Helena ile evlendirir ve ’hiç bir zaman ülküsünden ayrılmadığı ’için ruhunu lanetlemekten kurtarır. Bu ülkü insanlık ülküsüdür:Goethe, Faust aracılığıyla insanlığın bütün sorunlarını ortaya koyma amacını güder.Faust ile Helena’nın birleşmesine gelince , bu,Yeni çağ ruhunun yönelişleriyle Eski çağ dengesi arasındaki Goothe’ ce kurulmuş uyumun sembolünden başka bir şey değildir.