Bir kayanın üzerine oturmuş,önündeki masmavi güzelliğe bir dantel gibi işlenen dalgaları izliyordu.Ne kadar güzel ve dengeliydi doğa ona huzur veriyordu.Martıların sesleri bütünlüyordu bunu. Ey güzel yaratan sana şükür dedi içinden.Sonra ince bir sızı belirdi yüreğinde.Tanıdık bildik bir sızıydı bu,hoşgeldin dedi hafifçe gülümseyerek.Eskiden duygularının peşinden koşar onları tanımaz,başı genelde derde girerdi.Oysa artık onların güzel birer misafir olduklarını ve ona birçok bilgi hediyesi bırakıp gittklerini biliyordu.Kendini dünyayı ,hatta aşık olduğu tüm yaratılanların yaratıcısı yani gerçek aşkın sahibine eriştirmek için gelen misafirler diyordu duygularına.
Ne hallere zorluklara girmiş,ne insanlar tanımıştı.Hatırladığında önce içi sızlardı canım dediği bazı insanların içinden çıkılmayacak yerlere ve hallere sürüklemesine.Bir güç onu hep korumuş bu yer ve hallerden döndürmüştü.Bu kah bir rüya kah bir zöz oluyordu.Ama şükrediyordu yinede nryi yapıp yapmamasını öğrenmişti.
Allah ım dedi ne hale gelldik. Dünyanın senin yok etmenle yok olmasini bekleyen biz insanlsra senin güzelliklerinin değerini ve onlardaki seni göremeyip ,kendi elimizle bize yani nefsine uyan insana yaptırdığını göremeyenlere.....Ey güzeller güzeli senden geldik sana döneceğiz yssarken sana dönmeyi.....Cenneti beklerken zaten verdiğin cenneti yok etmeyi nasip etme bize...Ne olur uyandır artık bizi...Gözlerinden iki damla yaş süzüldü.Seni seviyorum zen en güzeli bilirsin bizi bize bırakma sözünü şimdi anladım uyamamızı bekleme sen uyandır bizi......
Kadiın göz yaşlarını sildi,denize ve martılara gülümsedi vardır bir bildiğin dedi.Aldığım nefese sükür deyip hayatın içine dalıverdi......