Yok, aslında bilirim ufkun çizgisi. Gözle görünen sadece bir aşk hilesi...
Ufukta buluşturmaya çalıştığım iki hüzünlü MAVİ,
Yakından görmek için yaklaştıkça uzaklaşır aşkın doğrusu.
Bilirim aslında yoktur ufkun eğrisi... Özendirir iki MAVİNİN sevdası beni.
Biri; boşluğunda kaybolup, göğsünde uyumak istediğim,
Dokunamayıp, hasretinden yandığım, başımın asla erişemediği tacı,
Diğeri; yağarken hüznümden yıkanıp, damlalarında ıslandığım,
Serinliğinde yüzerken huzuru yaşadığım tenimin ilacı...
Ufukta kavuştuğunu umduğum, doğanın iki eşsiz değişken MAVİSİ,
Biri gökyüzü; biri deniz, gökyüzünün neşesi...
Gökyüzü mavidir evet. Ama değişir an be an tonu,
Maviden griye akar, sonra boğulur siyaha doğru...
Deniz ise sevdasının rengine bürünür,
Yüreğinde barındırır renkleri; yeşili, griyi, beyazı, türkuazı, siyahı...
Ufukta sevdasının rengi MAVİYE bürünür.
Bakarım sevdasına koşan hep deniz olur, Koparır bir parçasını, sevdasına uğurlar.
Bembeyaz bir buluttur şimdi sevdasının koynunda. Bulut cilvelidir, gökyüzü nazlı...
Rüzgârın Melodisiyle raks eder bulut.
Ve MAVİNİN en güzel tonuna bürünür gökyüzü. Aşkın rengidir büründüğü…
Kıskanır deniz MAVİYİ, kocaman bir bulut daha yollar,
Saklar MAVİYİ kendisi için.
Boğulur gökyüzü, solar mavisi, matlaşır Yavaşça akar rengi griye doğru…
Hüznün rengidir büründüğü…
Deniz sevdasından alır ya rengini; Bulutu da kaplar o an hüzün, akar gider beyazdan griye
Rüzgârın Melodisine kulak verirse, hüznü dağılır bulutun,
Çözülür ilmek ilmek, yağmur olup damla damla düşer.
Kimi can verir toprağa, kimi coşturur nehirleri…