Açık seçik söylüyorum Yeşilçam sinemasını seven biri olmadım uzun zaman. Ama, Türk sinemasını yeniden keşfettiğim son yıllarda bu görüşüm biraz olsun değişti.

Beni en çok etkileyen Türk filmleri deyince aklıma neler geliyor: Gemide, Zengin Mutfağı, Yol, Sürü...Gerçek ve politik bir 3. dünya sinemasıyla karşılaşınca Türk sinemasının Yeşilçam ya da son dönem ki televole sinemasından ibaret olmadığını anladım. İşte buna bir örnek , Çağan Irmak’ın Babam ve Oğlum’u...

Bu filmin üzerine bir yazı yazmak gerçekten zor. Bu kadar güzel ve insanı duygulandıran bir film üzerine kötü bir yazı yazmaya korkuyor insan .Gerçeküstü sahneleri olan hem de bir o kadar gerçekçi bir film Babam ve Oğlum.Fikret Kuşkan’dan Ege Tanman’a Hümeyra’dan Şerif Sezer’e
kadar herkesin çok iyi oynadığı ama Çetin Tekindor’un unutulmaz bir oyunculuk sergilediği Babam ve Oğlum’da yönetmen Çağan Irmak’ı her şeyden önce oyuncu yönetimi konusunda kutlamak lazım. Sinemanın bir endüstriyel sanat olduğunun farkında olan ve filmin teknik alt yapısını mükemmel olmasa da oldukça iyi kuran Irmak, bizi esas anlattığı hikaye ve o hikayenin içtenliğiyle vuruyor. Amerika’nın desteklediği 12 Eylül darbesinin solu ve insanlarımızı nasıl ezdiğini bize gösterirken Türk insanından da kesinlikle umudu kesmiyor Çağan Irmak. Film komedi, dram, trajedi üçgeninde başarıyla gezinirken filmin sonlarında Çetin Tekindor’un antolojilere geçecek kadar iyi oynadığı sahne unutulmaz kılıyor Babam ve Oğlum’u. Baba ve oğul ilişkilerini tüm sevgisi ve çatışmalarıyla beraber verirken Türk sineması geleneklerine de sadık kalıyor Irmak.

Bu insanı yer yer ağlatan yer yer güldüren film de bazı kusurlar bulunabilir belki ;tekniği daha iyi olabilirdi, düş sekansları daha iyi çekilebilirdi. Ama gerçekten kusursuz kaç film var ki ? Üstelik kusursuzluk mükemmellik demek değildir. Babam ve Oğlum kusursuz bir film değil belki , ama mükemmel bir Türk filmi.