Şehrimizin en gözde okullarında birindeyim, yüzdelik dilimde % 8-15 Aralığında öğrencilerin yerleştiği bir okulda. Kurtuluş savaşı ve Çanakkale savaşını iki cümle ile açıklayacak var mı diyorum. Gelen cevap beni şok ediyor: ikisi de aynı savaş değil mi?
Gülsem mi ağlasam mı bilemedim.
Plato nedir diye sordum; kimi vadiden başladı, kimi yanardağdan.
Peki, kaldırımlarda sarı renkli kabartılı döşemelerin ne olduğunu bilen var mı dedim. Koskoca sınıftan şöyle canlıca bir yanıt bile gelmedi. İstediğim tüm sınıfın aynı anda engelliler için yapılmış yol göstericiler demeleriydi.
Üniversitede hangi bölümleri tercih edeceksiniz diye birkaç kişiye sordum. Gelen yanıtların hepsi biz iki yıllık üniversitelere geçiş hakkımızı kullanacağız oldu. Peki, dört yıllık kazanmak isteyen yok mu dedim; nerede diye hayıflananlar oldu.
İl çapında yüzdelik dilime göre en tepelerdeki bir liseye gelen bu gençler, üniversite konusunda geçiş haklarını kullanacaklarmış. Dört yıllık kazanma ihtimalleri bile yokmuş. Zannedersin bu gençleri buraya tesadüf eseri getirmişler.
Bir gün şehrimizin engelliler derneğinin düzenlemiş olduğu bir kursun dersine girmiş bulundum. Bir baktım ki içlerinde on sekiz yaşında gençler de var, elli yaşına gelmiş insanlar da. Hepsinin de bir engeli mevcuttu bu sınıftakilerin.
Engelliler sınıfına soruyorum, ne işiniz var sizin burada? Cevap; elimizden geldiğince kurslara katılıp yaşamda ki, çalışma hayatındaki yerimizi alacağız diyorlardı. Gözlerinde ki ışığı gördüğümde hayret içinde kaldım.
Şimdi soruyorum size; yüzdelik dilimde en tepelerde sınav kazanmış ve iki yıllık üniversiteye geçiş hakkına tamah etmiş, kaldırımdaki sarı yolu bilmeyen gençler de mi azim. Yoksa engelliler sınıfındaki bu insanlarda mı?
Noksan nerede?
Azim zayi mi olmuş?
Kim engelli?

Çetin KORKMAZ