Yazdıklarım masanın üzerinde öylece duruyor,
ya yazamadıklarım..

Mehmet DEVECİ

Geçmişte yaşadım.
Geçmişte boyumdan büyük dağları gönlümce öptüm.
Geçmişte haklı haklı konuşuyordum.
Geçmişte geleceğe umutla bakıyordum.

Geçmişimde güçlüydüm.
Şimdi beceriksiz bir adamım.
Yüzüme bakan yok.
Düşüncelerimi alkışlayan yok.
Suskunluklarımı dağıtan yok.
Hayret, yoluma çıkan da yok.

Tek başıma yürüyorum birçok sokağı.
Birçok şehri rüyalarımda keşfediyorum.
Mardin’i çok şaire inat her gün seviyorum.
Her gün Mezopotamya ile sıcak sıcak muhabbet ediyorum.
Ama tarihle dost olamadım daha.

Kendimle çelişiyorum.
Cümlelerim sakat.
Satırlarım yarım yamalak.
Kürtçe, bana kızgın.
Türkçe, bana hayran değil.
İngilizce desen, havasından beni görmüyor hiç.

Belki de bir hiçim.
Belki de hiçliğimi tedarik etmek için bu dünyadayım.
Belki bu dünya başka bir gezegene ait.
Başka olmalı içime çektiğim hava.
Başka olmalı içtiğim su.
Bastığım toprak başka elementler içermeli.
Üzerinde yürüdüğüm ateş başka yangınlar için duman çıkarıyor olmalı.

Bilemiyorum.
Bilgisiz bir gence dönüştüm.
Eskisi gibi kitaplarla aram iyi değil.
Eskisi gibi gülemiyorum.
Eskisi gibi gökyüzümü rengarenk kuşlar kuşatmıyor.
Eskisi gibi birçok insanı mutlu edemiyorum.
Eski halimden eser yok.

Yalnızım.
Yalnızlığımı çoğaltıyorum her geçen anda.
Her gelen an’a bir daha ulaşamıyorum.

Gecikiyorum.
Geç kalıyorum hayallerime.
Parça parça bir ömrü taşıyorum omuzlarımda.

Ve galiba ne yazsam
tatminkâr kalmayacağım yazdıklarımdan...

Yazdıklarım yalan dolan.
Yazdıklarım varlığıma yabancı çünkü.

Çünkü yazamamak diye bir şey bilmiyorum.

Hep yazıyorum, bildiğim.