Yeknesak vücutlar bir bir sıraya girdi çeşmenin bitiminde. Kirli ruhlar arınmalıydı ilk ve de son kez. Kana kana içmeli ve yıkanmalıydı ilk günkü masumiyetlerine kavuşmak için.

Haz etmemişlerdi gerçek aşktan ve hiç mi hiç duyumsamamışlardı gerçek ve saf duyguların bıraktığı yansımayı. Kirli ve puslu bir ayna, öyle ki akisleri bile yoktu yansıyan…

Adımladıkları yolda geride kalan sadece çamurlu ayak izleriydi varlıklarına tek tanık.

Nefis attı üzerindeki pelerinini, çıkardı kirli maskesini. Ar damarı çatlamış ne çok kurbanı vardı. Suç kimdeydi oysa? Nefsinin coşkusuna kapılan insanoğlu mu yoksa şeytani ve karşı konulmaz istekler mi…

Günahlar, öylesine yoğun ve dipsizdi ki…

Gitgide arttı kalabalık. Soyutlanmış bir kütle ve belirsiz insan kitlesi.

Emretti melek görünümlü şeytan:

-Günahkâr olan sizlersiniz, ey insan denen mahlûkat. Hiç mi aklınız yoktu da emirlerime itaat ettiniz?

Melekler güldü bu ağız dalaşına ve seyreldiler göğün en derin katmanına doğru.

Haristi insan, bir o kadar bencil ve yoksundu terk eylediği vicdanından. Arttı mahşeri kalabalık. Tüm kirli çamaşırlar ayyuka çıktı tüm bu söylemlerin ardından.

Öylesine kızgın ve öfkeliydi ki şeytan. Bir kez daha kükredi:

-Kolaysa girin cennete, kolaysa af dileyin.

Bir tek oydu kimliğinden ödün vermeyen. Çoktan kovulmuştu cennetten ve iradeden yoksun kim varsa bir kez daha zikretti günahkârları ve sicilindeki tüm günahları.

Kızılca kıyamet koparken son pişmanlık fayda etmiyordu.

Kulakları sağır edercesine gürledi gökyüzü, devasa ve göz kamaştıran şimşekler çaktı peşi sıra. Bulutlar bile kızmıştı tüm bu kirliliğe sebep olanlara. Tek bir yağmur damlası bile düşmedi gökyüzünden.

Kara bulutlar, kara gökyüzü ve milyarlarca günah…

Kimi af diliyordu geç kalmışlığın verdiği ıstırap ve pişmanlıkla kimi gülüp geçti.

Musluktan ne sevgi akıyordu ne de merhamet. Kirli, çamurlu bir su idi ellerine bulaşan.

Kir pas içinde sayısız beden, korunağın dışında ve geç kalmışlığın kıskacında.

Şeytan bile isyan etti kuru kalabalığa:

-Benden bile kötüsünüz.

Yer yarıldı aniden, zifiri karanlıkta yoldan çıkmış onca insan. Kendi günahlarında bir kez daha boğuldular. Ödenmeliydi kefaret her ne kadar yitip gitmiş sayısız masum insan geri gelmeyecek olsa da.

Ahlar çoğaldıkça çoğaldı. Ah eden kim varsa çıktı mezarından. Arkasını dönüp gitti şeytan ve son kez uyardı zifiri karanlığın elçilerini:

-Çok geç kaldınız!