Halsizdi genç.
Hoş gitmediği işinden dönünce hep böyle hissederdi zaten.
Ailesinden uzak kalmasına neden olmuş,uzaklara mecbur bırakmış işi bırakıp kaçası gelirdi çoğu kez.
Hatta bir keresinde aklına koymuş,gözü bavuluna dikmişken,ihtiyarın telefonuyla irkilmiş.
Kadim dostuna olanları anlatıp,içiyle birlikte gözyaşlarını dökmüştü.
Bu sefer kararlı olduğunu,mecburiyetleri savurduğunu,ilk vakitte otobüse binip yanına varacağını anlatmıştı.
Razı değildi ancak ihtiyar,karşı çıkmıştı gence.
Ne zamandır bu kadar güçsüz kaldığını,hiç yakışmadığını söyleyip,konuşmayı sürdürmüştü.
Gerçi karnı toktu gencin,bilindik sözlere yinede hürmetten dinlemeye devam etmişti.
Hepsinden sonra gelecek bomba etkisi yapacak sözle titredi genç;
’’Doğmuş ve doğacak tüm güneşler sana yoldaş olacak,annen için el olduğun memlekete kendini kanıtlayacaksın.En önemlisi seninle güç bulacak çocuklara erişecek tüm kaybedenleri kucaklayacaksın unuttun mu?’’
Cevap verememişti genç.Unutmuştu...
Kısa bir sessizlikten sonra,ihtiyara iyi ki olduğunu hatırlatmış ve kapatması gerektiğini söylemişti.
O geceyi hep düşleyerek,kendini hatırlayarak geçirdi genç.
Sabah güneşe ümitleriyle sarılacak.
Kendine ulaşacak,gayretinden hüsran değil , güzel günler doğacaktı...