Bendeniz de dahilim aşağıdaki satırlara.

İnsanlar görüyorum.
İnsanlar buluyorum karşımda.

İnsanlara dair söyleyecek çok cümle var.
İnsanlara dair edebiyatın sonu yok.
Yaz yaz bitiremezsin vaziyetlerini.
Bak bak bitiremezsin sayılarını.
Dertlerinden kurtulamazsın.
Onlardan kaçamazsın.
Onlarsız bir dünya söz konusu değil.
Öyle çoklar ki.
Öyle yoklar ki...


İnsanlar görüyorum.
İnsanlarla yaşıyorum.

Her biri değişik.
Her biri garip.
Her biri kendi dünyasında.
Kiminin aklı hep işinde.
Kiminin ruhu bambaşka yerde.
Kiminin alnında derin bir acı, kiminin ellerinde mazinin ağır bir yükü dolaşıyor.
Kimi sadece ama sadece hedeflerine sarılmış.
Kimi sadece ahiretini düşünüyor.
Kimisi de ’Bana ne?’ havasında sokakları yürüyor her gün...


İnsanlar görüyorum.
Sabah sabah hayatıma eşlik ediyorlar.

Bazılarında suskunluk başat ruh hali.
Bazılarında konuşmak en merhemli zaman.
Bazılarında ise düşünmek an an...


İnsanlar görüyorum.
İnsanlarla karşılaşıyorum.

Hepsi aynı değil.
Hepsi farklı. Herkes kendi yolunda yürüme derdinde.
Herkes mutluluk peşinde koşuyor.
Herkes inadına inadına hüznünü çoğaltıyor.
Herkes ötekisini zayıf buluyor.
Herkes zaaflarını örtme telaşında nefes alıp vermeye devam ediyor.


İnsanlar görüyorum.
İnsanları g/özlüyorum.

Hiçkimse mükemmeli oynamıyor.
Hiçkimse kıskançlığı üzerinden atamıyor.
Ve hiçkimse bir şeyi karşılıksız yapmıyor...