Yürürken ıssız bir yolda, acıların yüreğinizi dağladığı bir vakitte yahut mutluluğu içinize çektiğiniz bir vakitte söylediniz mi kendinize belki de bu son gece.
Belki de bu sevdiğine baktığın son gün.
Belki de üzerine doğan o son güneş.
Belki de bu aldığınız o son nefes.
Ne yapardık o zaman!
Yarın öleceğimizi bilsek; Oturmazdık bugün ki gibi saatlerce televizyonun başında. Keşkeler saran ne varsa hayatımızda, önce onlardan kurtulmak isterdik.
Arardık daha sonra dostu ,hısımı , akrabayı Onlara onları ne kadar çok sevdiğimizi ve onların varlığı ile huzur bulduğumuzu söylerdik ..
Kırmazdık bugünkü kadar kimseyi, Nasıl olsa ölecektik yarın. Gülümseyip geçerdik. İyilik yapardık yapabildiğimiz kadar. İçimizde ki kötülüğü bastırıp gideceğimiz yere daha temiz gidebilelim diye.
Yarın öleceğimizi bilsek eğer, Mana ile bakardık her şeye. Uzun zamandır fark etmediğimiz güzellikleri o zaman fark ederdik işte.
Güneşin doğusundaki o güzellik.
Kuşların cıvıltıları, Yağmurun toprakla buluşması ayrı ayrı hepsi güzeldi. Hayatın koşuşturmacasına daldık görememiştik işte.
Vakti verene vaktimizin olmadığı şu günler de o gün anlımız secdeden kalkmazdı herhalde. Hayıflanır dururduk ‘ah bir gün, keşke bir gün daha olsa’ diye…
Bak bu yazıyı okurken bile kaç nefes alıp verdin. Hala vaktin var. Öleceğini bilmek hayatına daha güzellik katmadı mı? Öleceğini bilmek, tokat gibi inip seni hala kendine getirmedi mi? Belki bugün değil, yarın değil ama bir gün öleceksin.
Bunun için ne yapacaksan bugün yap ! Yarın senin için çok geç olabilir.