BAZEN BU HAYATTA... YOLDAN GEÇEN BİR TAKSİYİ ÇEVİRİP " UZAKLAŞAN ANILARIMI, HAYALLERİMİ VE ÖZLEMLERİMİ TAKİP ET " DİYE SİM VAR...

Karanlığın sessiz sokaklarında umutlarıma doğru koşarken her gece. Bir tek ses bir ışık arıyorum. beni bana anlatacak, Bu hayat oyunun yenileni, yeneni olmuyor . Garip bir savaş bu hayat dediğin, kimsenin dile getirmediği. Acılarım o kadar taze ki, hala kanıyorum.
Sözünden, özünden, yolundan döndü. Yürüdüğümüz bunca mesafe onca yol boşa gitti. Kalemimden bile gözyaşı damlıyor çünkü bütün edilen yeminler bende bitti.
Önceleri basit bir flörtü aslına bakarsan. Kimsenin üstüne hayaller kurmadığı, beklentisiz hoş beş saatleriydi arkadaştık . Eğleniyorduk yan yanayken. Mutluyduk adını bile koyamıyorduk hem korkuyor hem yaşıyorduk tüm gerçekleri hiçe sayarak, Sonra nasıl olduysa gönül aşka kaydı, ne sen nede ben dur diyemedik.Aklın sözü kalbi dur duramıyormuş. Zaten aşkta mantık ne arar?

sevme güvenme dedikçe inadına sever güvenrlmiş yürek, o saatten sonra laf bir kulaktan girer, öbüründen çıkıyormuş yaşayarak öğretiniz sağ olun.Yine de güzel şeymiş güvenmek sevmek sevilmek özlenmek aşık olmak. Dünyada yer çekiminin olmaması gibi, sonsuz bir özgürlüğe kapılıp gidiyor insan. Hiç bitmez gibi geliyor, bilmiyor o anda, bitecek oysa! Ama üstüne konduramıyor oysaki her şeyin bir başı bir sonu yok mu?
Aşıkken görüyorsun, gülün rengi kırmızıymış, gökyüzü deli mavi. Dalgaların coşkusunu seyrederek sen de coşuyor sun, sonradan deniz de griye dönecek halbuki!
Şimdi ağır bir yürek sancısı var içimde. Uykularım bile garipleşti. Koltukların üstünde sızıp kalıyorum ezan vakitleri.

Dualarım hep kabul görürdü benim. İlk defa böyle sessiz kalıyor gökyüzü. Demek dileklerin sadece beni ilgilendir ince oluyor, başkasının hayatına yetmiyor.
Bilmiyorum hiç kullanmadığım kaç sigara paketi bitirdim kaç demlik çay içtim, kaç tane şiir yazdım saymadım. Odam da ruhum gibi havasız. Camı açmak bile içimden gelmiyor. Sanki penceresi açılırsa evin, senin hayalinde uçup gidecek. Saçma biliyorum ama bana öyle geliyor.Kalbim sıkışıyor bazen. İnsan yaşarken ölümü ancak o zaman hissediyor.Biliyor musun?bir süredir sakal bıraktım,Zamanın akışına koyuverdim kendimi,Gömleklerim kolalı değil artık,Pantolonum ütülü değil,Ayakkabım boyalı değil, takım elbisede giymiyorum kiloma dikkat etmiyorum,takmıyor düşünülmüyorum Öylesine koyu verdim ki kendimi öylesine değiştim ki,ben bile beni tanıyamıyorum artık Görsen tanıyamazsın,Sabahları gün doğarken kalkıyorum,

İlk işim bir bardak su içmek ve cama yapışıp dışarı bakmak oluyor sanki birileri çıkıp gerçekleşmişcesine,Ve bir süre denizin hışırtısını dinliyorum,Sonra, apansız yaşadıklarımız geliyor aklıma, sonra sen Gözlerin, dudakların, ellerin, geliyor,Şimdi neredesin kim bilir,Yatağında uyuyor olmalısın,Artık beni görme rüyalarında,Korkarsın,Mevsim yaz malum ya,gönlüm son bahar oysaki serde şairlik var ya,Boyuna hüzünlü şeyler düşünüyorum,

Ağaçların yaprakları dökülmeye başladı,Keskin poyrazlar esiyor kuzeyden,Kuşlar durmadan göç ediyor,Ara sıra düşenler oluyor yorgun ya da yaralı,Tutup okşuyorum tüylerini,Gagalarından öpüyorum,Ve diyorum ki,Sana kavuşmak için bir göçmen kuş olmalı,İşte böyle,Günler, haftalar geçip gidiveriyor

Saçım sakalım bir birine karıştı,Yinede her geçen gün,Kendime biraz daha alışıyorum,Ve biliyor musun?i
şte o anda düşünü yorumda asıl sensizlik bu dünyadan gidince başlıyor. Ne olsa bu şehirde izlerimiz var. yaşananları unutamayacağımızı bile, bile Gözlerinde,değil,yüreğinde,Hala,,yaşamakta,Aynadaki yolculuklarımda, , Seni anlatan, seni anlamlandıran bir tek ses!i Anılar, yaşananları taze tutan..