İnsanın doğasında iki şey vardır; çığlık ve sessizlik.
Olağanüstü halin işareti bir çığlıktır. Sessizlik ise belli bir birikimin sonunda insanın kendini dinlemesidir.
Şairler bu iki şeyden birini seçerler. Ben sessizliği daha çok seviyorum.
Neden ?
İşte tüm mesele bu; neden ?
Sevgilerin ayak altına alındığı bir zaman sürecinde yaşarken kendi doğallığını muhafa edebilen ender insan kalmıştır diye düşünüyorum. Herkesin herkesten bir şeyler beklediği copy-yapıştır bir yaşam tarzı değildir isteğimiz. ..Mevleviler parmakları üzerinde dönerken tek bir amaçları vardır; en sevdiğine kavuşmak..En sevdiği ise en kutsal olandır.
Demem şu ki ; bir dakika, bir saat içinde sevgiler satılabiliyorsa orada acı bir fren yapmak gerekir.
“Sevmek” kelimesinin kaç anlamı vardır diye soracak olsak elbette çoktur. Ağacı suyu, çiçeği, denizi , ormanı vs.Ama aşkı sevmenin anlamı tekdir.
Herkes belli bir yoldan gelip gider..ve gidenler ki onlar bir daha gelmeyecekler..E öyleyse bir şeyleri tespih tanesi gibi dizelim mi ? Tutmazsa göle yoğurt çalalım, çeşit çeşit yayla çorbası yapalım. ..falan, vs.
Hayır...
İnsan önce kendini sorgulayıp sonra yine kendine şöyle diyebilmeli “Ben kimim ?”

Ben çoktan kararımı verdim ; “Ben sensizlik, ben sessizliğim”